Op weg naar een burnout
Mijn leven in vogelvlucht
In de loop van de jaren die achter mij liggen heb ik natuurlijk heel veel
meegemaakt, 68 jaar is niet niks, daar zou ik heel wat boeken over kunnen gaan
schrijven. Mijn jeugd is niet dramatisch geweest maar ook niet gelukkig. Mijn
ouders konden niet met en niet zonder elkaar en er was vaak ruzie. Ik herinner
me dat ik nog maar net boven de strijkplank uitkwam, dat mijn moeder mij haar
problemen vertelde. Dat is natuurlijk niet echt de bedoeling, maar blijkbaar had
ze niemand anders. Ook in de jaren erna voelde ik mij regelmatig
verantwoordelijk om de vrede tussen hen te bewaren en waar mogelijk te
bemiddelen. Ik herinner me ook dat mijn moeder wegliep en ik met haar
meeliep om met haar te praten. Volgens mij zijn we toen half Den Haag
doorgelopen. Een zorgeloze jeugd was het niet, zeker niet toen mijn moeder 10 jaar na de geboorte van mijn jongere
broer ongewenst zwanger raakte en mijn tweede broer geboren werd. Mijn vader accepteerde het niet en liet dat ook
regelmatig blijken, voor mijn moeder is juist hij uiteindelijk een grote zegen geweest en uiteindelijk voor beiden.
Mijn huwelijk met Gerard is geen verstandige keuze geweest. Alhoewel ik God toen nog niet kende zoals nu, wist ik
heel duidelijk in mijn hart, dat ik erachter moest komen of hij gelovig was of niet Als dat niet zo was, dan kon ik niet
met hem verder, omdat dat dan geen goede basis was. Pas jaren later las ik in de bijbel dat je geen ongelijk span moet
vormen met een ongelovige. Toch duurde het toch nog een hele tijd, voordat ik deze
vraag aan Gerard stelde. Op een avond kwamen de Jehova’s getuigen bij mijn
ouders aan de deur en toen ze weer weg waren wist ik heel duidelijk, dat het de tijd
was om Gerard te vragen of hij geloofde. Zijn antwoord was op dat moment: “Bij
mijn familie is het zo, je vraagt God om een appel (hij hield zijn hand op), nee ik
heb geen appel, dus God bestaat niet. Nou duidelijker had ik het niet kunnen
krijgen. En ja toen kwamen de gedachtes. Ik was met mijn uitzet bezig, we hadden
2 of 3 jaar verkering en ik vond het wel zonde van deze jaren. En verder dacht ik: “we zijn toch allebei katholiek”. Ik
had geen flauw benul, dat dit eigenlijk het antwoord was, wat ik aan God gegeven had. Toen we na een jaar of 10
huwelijk in een crisis terecht kwamen, bracht Hij al deze dingen weer in mijn gedachten en toen besefte ik het pas
goed. Ik weet hoe God over echtscheiding denkt, dat was dus geen optie. Ik besefte ook dat ik dus de gevolgen moest
dragen van mijn verkeerde keuze. God had me indertijd een goede raad gegeven en dit had ik ermee gedaan.
Nou is het niet dat God niet van Gerard houdt, maar Hij zal wel het een en ander voorzien hebben, we hebben elkaar
nooit echt gelukkig kunnen maken. Uiteindelijk zijn we samen in de Pinkstergemeente terecht gekomen en hebben we
ons ook nog samen laten dopen. Toch konden we samen niet bidden en praten en alhoewel ik ook niet alles goed
gedaan heb, heb ik wel met God’s hulp geprobeerd om er het beste van te maken. Gerard leefde echter meestal zijn
eigen leven, altijd druk met zijn muziek. Hij noemde zijn gitaar zijn tweede meisje, maar in feite was het zijn eerste.
Het komt er eigenlijk op neer, dat hij er wel was maar eigenlijk niet was. Dat heb ik hem wel eens gezegd, maar wat ik
ook zei het drong niet door, hij voelde zich alleen vaak aangevallen.
Toen de kinderen klein waren trok hij nog wel met ze op, maar naarmate ze ouder werden, werd dit steeds minder en
kreeg hij ook meer moeite, omdat ze een eigen wil kregen en hun eigen zin wilden doen. Zo zag mijn huwelijk er zo’n
beetje uit en ik stond er dus eigenlijk in verschillende opzichten vaak alleen voor, ook met alle problemen die er
waren. Gelukkig kon ik altijd met mijn problemen bij God terecht. Dit huwelijk heeft 25 jaar geduurd, toen kreeg
Gerard via een christelijke site een relatie met een andere vrouw. Deze relatie liep uit de hand en ik ervaarde, dat ik
dit niet hoefde te accepteren en heb hem gezegd om voorlopig maar ergens anders te gaan wonen. Ik kon het niet meer
verdragen dat hij constant met haar aan het chatten was en op een gegeven moment zelfs uitgebreid ging telefoneren.
Toen hij haar ook nog ging bezoeken, zogenaamd met 2 anderen, overschreedt hij een belangrijke grens.
Echtscheiding en weer aan het werk
Toen hij weg was kwam er wel rust in huis, de spanning die altijd
onzichtbaar aanwezig was, bleek verdwenen. Toen moest ik werk
gaan zoeken en begon als oproepkracht in een drogisterij te
werken bij de firma Schlecker. Eerst in een wat kleiner filiaal en
later in een groter in het centrum van de stad. Ze begonnen daar
medicijnen te verkopen en ik heb op eigen initiatief mijn opleiding
assistent-drogist gehaald. Later mocht ik op hun kosten mijn
vakdiploma gaan halen. In de tussentijd hadden we iemand uit
Drente en iemand uit Limburg die voorlopig de drogist functie
vervulde. Toen ik mijn diploma had, werd ik filiaalleidster en dat
was een hele verantwoording. Ik moest van alles, van bestellen tot
vracht aannemen en vakken vullen en het filiaal schoonhouden.
Ook moest ik de kassa tellen en geld afdragen bij de ABN en in die
tijd werd ook de euro ingevoerd, zodat ik dubbel werk had.
Op een gegeven moment was dat niet meer vol te houden, er werd ook regelmatig gestolen en ik had ook al een keer een
insluiper in het magazijn gehad. Verder is het zeker 2 x voorgekomen dat ik op een zaterdag alleen in het filiaal was. Ik
heb toen mijn ontslag genomen, omdat ik dacht dit niet meer vol te kunnen houden. Er werd zoveel misbruik van mij
gemaakt en alle filiaalleidsters werden ook nog onderbetaald als 1
e
verkoopster. Eerst verdwenen alle filialen uit
Nederland en daarna zijn ze failliet gegaan.
Het was wel spannend, want ik vond niet meteen ander werk, toch konden we het redden, ook omdat ik mijn
vakantiegeld uitbetaald had gekregen. Uiteindelijk besloot ik om via een uitzendbureau een korte opleiding te doen als
verpleeghulp en dan tijdelijk de zorg in te gaan. Ik had 1 week theorie en 2 weken stage. Degene die mij theorie gaf zei
dat het echt iets voor mij zou zijn, waarop ik antwoordde dat ik er niets van geloofde. Tijdens de 2 weken praktijk liep
ik 1 week stage op een afdeling met dementerenden en 1 week op een afdeling somatiek (mensen met lichamelijke
problemen). Nou ik was best geschrokken, toen ik zag hoe er met mensen werd omgegaan.
Na deze korte opleiding werd ik in een verpleeghuis geplaatst op een afdeling (zwaar) dementerenden en dat was echt in
verschillende opzichten zwaar. De meeste mensen werden met tilliften geholpen en waren nauwelijks in staat om te
communiceren. Verschillende mensen van het personeel waren verschrikkelijk in de omgang met mensen en enkelen in
de omgang met mij. Toch vond ik het een leerzame periode en leerde ik met al deze mensen omgaan en hun toch liefde
en aandacht geven, die ze zo vaak moesten missen. Maar echt iets voor mij vond ik het niet.
Ik mocht blijven en een opleiding doen maar ik ging solliciteren in het ziekenhuis bij mij in de buurt als assistente achter
de balie. Ik kreeg die baan niet, maar mocht een huiskamerproject op gaan zetten op de afdeling Heelkunde om mensen
daar wat activiteiten aan te bieden. Dit was wel een hele mooie nieuwe uitdaging, die ik samen mocht gaan doen met
een meisje van mijn dochter haar leeftijd. Zij was de opleiding verpleegkundige aan het doen. Zelf kreeg ik nog een
korte opleiding activiteiten begeleiding aangeboden. Omdat ik aardig wat ervaring in het verpleeghuis had opgedaan
mocht ik tot 10 uur in de ochtend meewerken op de afdeling. Ik deed dit samen met Marlies, met wie ik ook het
huiskamerproject mocht opzetten.
Wat heb ik hier veel geleerd en veel ellende ook van nabij gezien
zoals amputaties, afgrijselijke wonden, zwervers die helemaal
aan het wegrotten waren, omdat ze zichzelf zo verwaarloosd
hadden enz. enz. Maar wat hebben we ook een geweldige tijd
gehad en mochten we voor veel mensen tot zegen zijn. Alhoewel
Marlies niet gelovig was, had ze haar hart op de goede plaats. We
mochten een zaal inrichten als huiskamer, waar patiënten
gezellig koffie konden drinken, een potje konden kaarten of een spelletje konden doen. Ik
had verschillende spellen van huis meegenomen, waaronder Stef Stuntpiloot en hoe ziek
mensen ook waren, hebben we vreselijk kunnen lachen. Verder waren er ook goede gesprekken over van alles en nog
wat en ik leerde ook met moslims om te gaan.
Hierna kwam ik bij Florence terecht. De zorgmanager, bij wie ik gesolliciteerd had, was een hele vriendelijke man,
onder wie ik heel graag had willen werken. Toen ik echter kwam werken was hij vertrokken. Het werk was heel leuk,
maar hoe langer ik er werkte, hoe meer ik erachter kwam wat een vieze kliek er zat. Degene die coördinator was, was
vreselijk en ik had het idee dat zij iedereen probeerde te manipuleren, bij sommigen lukte dat goed, bij mij niet en dat
vond ze niet leuk. Er gebeurde daar dingen die niet echt door de beugel konden en sommigen voelden zich zo goed dat ze
meenden anderen de les te kunnen lezen. Omdat ik ze hiermee nog wel eens confronteerde, werd ik uiteindelijk de
pispaal en probeerden ze van alles te vinden om mij zwart te maken. Dat lukte uiteindelijk ook bij de nieuwe
zorgmanager, die volgens mij niet goed tegen hen opgewassen was en toen was bij mij de maat vol en nam ik opnieuw
ontslag, terwijl ik na een jaar al een vast contract aangeboden had gekregen.
Ik kwam toen opnieuw bij WZH
terecht, maar op een andere
locatie. Ik kende de manager, die
daar werkte en ook daar had ik het
qua werk enorm naar mijn zin.
Maar de organisatie bleek ook hier
slecht te zijn. We moesten vele
kilometers (per auto) afleggen en
kregen niet meer als een
fietsvergoeding van 1 euro 29 per
dag. En zo waren er nog wel meer onrechtvaardige dingen, het personeel werd in verschillende opzichten vaak niet goed
behandeld. Ik heb dus best een aantal aanvaringen gehad met het management en de organisatie, maar trok altijd aan
het kortste eind. Ik had wel veel geweldige collega’s, met sommigen heb ik nog steeds contact. Maar na 3 jaar kreeg ik
geen vast contract en ben ik weer naar Florence gegaan, ditmaal in Rijswijk.
Ze hadden daar een enorm groot team en dat vond ik fijn, want ik hou van
afwisseling. Ik zat door heel nieuw Rijswijk heen en de collega’s waren leuk, de
cliënten waren leuk en over de organisatie had ik ook weinig te klagen, mijn
zorgmanager was geweldig. En juist hier kreeg ik die burn-out, juist in een
periode dat het wat rustiger was geworden.
Mijn vader was al wat eerder overleden en mijn moeder overleed ook in deze tijd, terwijl ik bij haar thuis was. Verder
gebeurde er thuis vaak ook van alles en nog wat, mijn kinderen waren in de leeftijd van 13 tot 21. Na een jaar mocht ik
blijven, en een opleiding doen. Verpleegkundige was geen optie, want dan zou ik een paar maanden geen salaris hebben
en verpleeghulp wilde ik niet. Marlies was VIG’er, dat is een niveau lager als verpleegkundige en dan mocht je ook veel
verpleegkundige handelingen doen en dat leek me wel wat, maar in het ziekenhuis bleek dat niet mogelijk.
Ik had van dochters van een patiënt gehoord, dat ze bij de thuiszorg als
verzorgenden werkten en dat leek me wel wat. Ik solliciteerde daar en werd
aangenomen bij Thuiszorg Den Haag, waar ik een basis opleiding verzorgende
C/D ging doen. Ik werd in de Schilderswijk geplaatst en ik wist niet of ik daar
blij mee moest zijn, maar aan de andere kant vertrouwde ik erop dat mijn
leven in Zijn Hand was en dat was het. Als ik achteraf terugkeek naar al die
jaren, dan kan ik God alleen maar danken, want ik weet niet hoe ik het zonder
Hem had moeten doen. Ik weet trouwens
überhaupt niet hoe ik het gedaan heb. Wel heb ik het idee dat God me al die jaren
op iets aan het voorbereiden geweest is. In de thuiszorg heb ik echt geleerd om met
iedereen om te gaan en iedereen te accepteren, zoals hij of zij is. Wat een
culturen, wat een milieuverschillen, wat een karakterverschillen. Ik verzorgde ook
gehandicapte kinderen, mensen met een psychische achtergrond zoals
dwangstoornissen, schizofrenie, depressie, verslavingsproblematiek enz. Het was
vaak een verassing, waar ik weer terecht kwam, maar ik had vertrouwen in God dat
Hij me zou helpen, wijsheid zou geven en ook zou beschermen. Wat een oefeningen
heb ik gehad. Zes jaar heb ik bij deze organisatie gewerkt. Intussen gingen ze fuseren en werden ze Meavita en deze
organisatie hielp het bedrijf in 2 jaar naar een faillissement. Omdat er teveel cliënten zonder zorg zouden komen zijn ze
met steun doorgegaan als HWW. Maar het was een rommeltje, en toen we een manager kregen, waarmee ik niet goed
door een deur kon en een collega die mij op een keer verrot schold heb ik ontslag genomen.
Ik kwam toen bij WZH Transvaal terecht en dat was heel kleinschalig, dus iedere dag vaak hetzelfde en geen
verpleegtechnische handelingen. Ik werkte regelmatig alleen in de avonddienst en in het begin was dat nog wel te doen,
maar er kwamen steeds meer cliënten bij en ik moest iedere keer weer een stapje harder gaan lopen. Ook had ik de
alarmering erbij en op een gegeven moment was er geen ruimte meer voor pauze en werkte ik 8 uur achter elkaar door.
Toen ik daarover aan de bel ging trekken, kwam ik voor een commissie van 4 mensen, die bestond uit een
locatiemanager, een zorgmanager, een zorgcoördinator en iemand van personeelszaken en die probeerden mij met zijn
vieren te intimideren. Toen was ik er ook klaar mee en omdat ze voor geen enkele reden vatbaar waren, ook niet wat de
CAO aangaat, heb ik gezegd dat ze een dag later mijn ontslagbrief op tafel hadden.
In een burn-out
Zo vaak heb ik klachten gehad dat mijn batterijtje op was en ik even op moest laden en dat deed
ik dan 2 dagen of wat langer en dan weer gaan, jaar in jaar uit. De laatste jaren werd de periode
tussen dit opladen steeds korter. Nu was mijn batterij volkomen op en opladen hielp ook niet
meer, ik was volkomen ingestort. Het enige wat ik nu even nodig had, is om even niets te moeten
en ik hoopte hier nu de ruimte voor te krijgen. Om andere ziektes uit te sluiten liet ik mijn bloed
nakijken, maar daar kwam niets bijzonders uit. Verder had ik veel maagklachten en was ik vrijwel
voortdurend misselijk. Mijn huisarts vroeg een endoscopie aan om te kijken of ik misschien een maagzweer had of zo.
Ik heb daar erg tegenop gezien omdat ik wist dat het geen gemakkelijk onderzoek
was. Tot de dag ervoor had ik 10 dagen op bed gelegen en ik had God gebeden om
mij genade te geven om dit onderzoek te ondergaan, ook omdat het weken zou
duren, voordat ik weer een nieuwe afspraak zou kunnen maken. Gelukkig ging
Jimmy met mij mee, want ik durfde niet eens auto meer te rijden. Het onderzoek
was behoorlijk zwaar en om niet in paniek te raken moest ik echt mijn blik op de
Heer richten. Die slang in mijn keel was benauwend, ik moest voortdurend
kokhalzen en boeren, een nijlpaard was er niks bij. Gelukkig kreeg ik wel goede
begeleiding en probeerde rustig te ademen. Er werden ook hapjes uit mijn
maagwand genomen en dat voelde behoorlijk vervelend. Hoe lang het onderzoek precies geduurd heeft weet ik niet,
maar ik denk op z’n hoogst 10 minuten, en ik was dolblij toen die slang weer uit mijn keel was.
Behalve een breukje in mijn middenrif, wat nogal vaak schijnt voor te komen, werd er niets gevonden. Bij zo’n breukje
zijn de spieren van je middenrif verslapt en de opening tussen je slokdarm en je maag schijnt dan groter dan normaal te
zijn. Hierdoor wordt je maag naar boven gedrukt en krijg je klachten, iets in die richting. De specialist wilde dat ik
maagbeschermers bleef gebruiken en gaf op mijn verzoek omeprazol i.p.v. pantoprazol. In het begin hielp pantoprazol
tegen de misselijkheid en toen dit niet meer hielp was ik gestopt. Met die omeprazol bemerkte ik ook geen verbetering
en ben daar toen ook mee gestopt.
De specialist die het onderzoek deed had in de informatie gelezen dat er
tijdens een bevolkingsonderzoek bloed in mijn ontlasting was gevonden, maar
dat ik geen onderzoek had laten doen. Hij wist me over te halen om dit
alsnog door hem te laten doen, met de opmerking dat als ik zijn moeder was
hij dit ook zou willen en daarmee was ik overgehaald. Ook dat onderzoek
kwam er en ditmaal was Iris meegegaan. Het onderzoek op zich viel wel mee,
maar vooraf moest ik allerlei vloeistoffen naar binnen werken om mijn
darmen te legen, dat was echt verschrikkelijk. Maar goed ook dat kon ik
achter me laten en tijdens het onderzoek werden er 3 poliepen weggehaald,
waarvan er 2 kwaadaardig hadden kunnen worden. Toen ik thuis kwam ben ik meteen op bed gaan liggen, maar, later op
de dag ben ik naar de apotheek geweest en naar de AH om wat boodschappen te doen. Wat was ik opgelucht dat ik al
deze dingen kon doen en ik dacht dat het nu wel beter zou gaan.
De volgende dag ging Violeta het huis bij Jimmy schoonmaken en ik zou de deur voor haar open gaan doen, dan had ik
meteen een reden om uit bed te gaan en om er even uit te gaan. En zo gebeurde het, het ging goed en ik kwam er
meteen achter dat er iemand mijn achterlicht en wieldop afgereden had¸ dus ben meteen naar de garage gegaan om hem
te laten maken. Mijn auto stond vlak bij de garage dus dat was gemakkelijk. Diezelfde dag heb ik een afspraak gemaakt
bij een psycholoog die in de praktijk van mijn huisarts zat, daar kon ik na 2 weken terecht. Ook heeft die dag mijn
bedrijfsarts gebeld over de uitslag van de specialist. Tijdens het gesprek ervaarde ik wel dat ze me al in de richting van
re-integratie wilde hebben en dat benauwde me. Op 6 juni zou ik een gesprek met mijn manager hebben en dit met haar
overleggen.
De volgende dag stond ik op tijd op en kleedde me aan, maar toen ik hiermee klaar was ging ik in bed ontbijten en kon
mijn ogen niet open houden. Ik ben gaan slapen tot half een en werd wakker door de telefoon, het Westeinde ziekenhuis
belde om de afspraak naar een week eerder te zetten, omdat de specialist een maand weg zou gaan en ik dan heel lang
op de uitslag zou moeten wachten, heel wonderlijk. Hierdoor was ik wel goed wakker geworden en later in de middag
kreeg ik moed om naar de Lidl te gaan op de Hoefkade met de brommer. Dat was ineens een behoorlijke onderneming,
maar het ging en ik heb die dag ook gekookt.
* Een burn-out verloopt met pieken en dalen, op sommige momenten voel je je even heel goed en kan je weer wat
aan en vervolgens kun je weer helemaal wegzakken.
De dag erop was weer moeizaam, ik heb veel geslapen ik denk tot 11 uur en daarna ben ik gaan douchen en aankleden.
Om een uur of half 2 had ik de moed om naar de garage te gaan en mijn rekening te gaan betalen, daarna ging ik weer
naar bed. Om 7 uur had ik de moed om mijn auto van de overkant te halen, mijn vuilniszak in te laden en weg te
brengen en weer naar huis te gaan. Ook heb ik nog een nieuwe wieldop geplaatst. Toen weer naar bed, het is ongelofelijk
hoe veel moeite het kostte om deze dingen te doen.
Het was voor mij wel duidelijk geworden dat ik nog echt niet in staat was om te re-integreren, ik kon nog echt niet van
mijn lichaam op aan. Ook ben ik wat meer gaan lezen over de duur van een burn-out en dat kan van 3 maanden tot 2 jaar
zijn en sommige mensen blijven klachten houden. Ik herkende veel dingen waar ik zelf mee worstelde en dat stelde me
toch wel weer gerust. Verder werd het me duidelijk dat het heel onverstandig is om weer te snel aan het werk te gaan,
omdat dat de klachten zou verergeren. Ik besefte dat de kans groot was dat mijn contract niet meer verlengd zou worden
en zocht hier informatie over. Een werkgever hoefde het contract inderdaad niet meer te verlengen, maar moest de
werkgever wel ziek overdragen aan het UWV en volgens mij ook ziekengeld betalen. Helemaal duidelijk was het niet,
maar het werd voor mij wel duidelijk dat ik mezelf mede hierom niet moest forceren om weer aan het werk te gaan.
Weer leren genieten
* Je geest wil verder en die wil van alles doen, maar je lichaam wil niet meer mee. Het belangrijkste is om de
hoop op God niet op te geven en ervan doordrongen te zijn dat Hij alle dingen laat meewerken ten goede.
Vertrouw erop dat Hij dwars door deze moeilijke tijd heen bezig is om je sterker te maken. Doordat je je zo vaak
zwak voelt, ga je steeds meer op Hem vertrouwen en op Zijn kracht in jou.
Omdat ik nu weinig verplichtingen meer had en dus alle gelegenheid had om na te
denken over allerlei dingen, ben ik al wel tot bepaalde antwoorden gekomen. Ik kwam
bijvoorbeeld tot de conclusie dat ik vaak niet kon stoppen als ik moe was, maar pas als
ik klaar was, hierdoor heb ik regelmatig mijn grenzen overschreden. Ik ben vaak niet
meer in staat om van dingen te genieten, ik moest altijd heel erg veel. Natuurlijk kon ik
daar niet altijd wat aan doen, toen ik alleen achterbleef met 5 kinderen en ook weer
full time moest werken en ook nog een opleiding moest doen. Maar toen het allemaal
wat rustiger was geworden in mijn leven hoefde ik niet zo veel meer en was ik geneigd
om toch nog veel te doen. Ik voelde me in deze periode zelfs schuldig dat ik lekker op
balkon in de zon lag, terwijl ik in de ziektewet liep. Dat heeft een tijd geduurd, voordat
ik dat schuldgevoel kwijt was en kon accepteren, dat ik van God deze tijd gekregen had
om tot rust te komen en weer te leren genieten. Mijn psycholoog heeft me dit ook duidelijk gemaakt.
Ik moest leren om me voortdurend te laten leiden door de Heilige Geest en niet door wat ik zelf vind dat ik moest doen.
God geeft me voldoende tijd om ook gewoon niks te doen en als Hij me dat geeft, hoef ik me niet schuldig te voelen.
Joyce Meyer zegt dat we bevrijding nodig hebben van ons schuldcomplex, van het idee dat we moeten verdienen wat
God aan ons geeft. We denken dat we alles moeten verdienen, terwijl we het onder dankzegging mogen aanvaarden,
zelfs als we het niet verdiend hebben. God wil ons leren om van alles te genieten zonder alles alleen maar als een
plicht te zien en van alles te moeten. Ik geloof wel dat God al een tijdje bezig is om mij hierin te veranderen, maar ik
ben nog lang niet waar ik zijn moet. Ik leer om te genieten van de dingen die ik wel kan, van de omgang met anderen
bijvoorbeeld.
Weer op gang komen
Inmiddels was ik toch gaan re-integreren op een dagverzorging, geen stress alles
heel relaxed. Ik begon met een dagdeel volgens mij en genoot van de omgang
met de mensen die daar kwamen en van de omgang met mijn collega’s. Ik
voelde me bijna altijd opgewekt en bad ook steeds of de Heer mij wilde
zegenen, zodat ik ook tot zegen zou kunnen zijn. Hierdoor heb ik echt geleerd
om meer te gaan genieten. Ook in mijn persoonlijk leven genoot ik van een
dagje schaatsen met mijn dochter en kleindochter en haar vriendinnetje, we
hadden het heel gezellig en hebben ook veel gelachten.
Een vrolijk hart bevordert een goede gezondheid, een sombere geest verzwakt
het lichaam. Spreuken 17:22
Van nature heb ik de neiging om overal erg gespannen over te zijn. Ik ben me
bewust geworden dat dat met mijn jeugd en opvoeding te maken heeft. Mijn
ouders waren zelf ook heel gespannen altijd en slikten zenuwtabletten en ook
vaak slaaptabletten. Alhoewel ik gelukkig voor een groot deel geleerd heb om
mijn leven met God te leven, mijn zorgen bij Hem te brengen, mijn rust in Hem
te vinden, heb ik gelukkig nooit iets hoeven te slikken, toch denk ik dat ik nog
niet helemaal vrij ben, omdat ik nog regelmatig geneigd ben om mij zorgen te
maken en gespannen te zijn.
De nood van mensen aantrekken
Verder heb ik ook de neiging om me veel dingen, die ik zie en meemaak in mijn werk, heel erg aan te trekken. Ik probeer
zoveel mogelijk een steun en troost voor mensen te zijn, maar voel me vaak zo machteloos tegenover alle nood, die ik te
horen en te zien krijg. God had het me al eerder laten weten, maar ik moet er echt ernst mee maken om er wat aan te
doen. Alle nood die ik hoor moet ik als het kan meteen bij Hem brengen, dan ben ik het kwijt en Hij kan er iets aan gaan
doen, want Hij is niet machteloos, maar de Almachtige. De bijbel roept ons op om te bidden zonder ophouden, nou dat
wordt nog een hele oefening, want ik ben zo vaak geneigd maar in eigen gedachtes steeds rond te malen. In plaats van
te piekeren en me zorgen te maken, kan ik beter mijn zorgen en de problemen ook van anderen meteen bij Hem
brengen. Het kost me gewoon te veel energie om er zelf mee aan de slag te gaan, al is het in gedachten. Op een gegeven
moment heb ik daarom ook geen energie meer, ik moet steeds opgeladen worden bij Hem en dat doe ik te weinig. We
moeten zijn als een rank aan de wijnstok, want als we niet met Hem verbonden blijven, kunnen we niets doen. We
moeten leren om datgene te doen wat God van ons vraagt en de rest aan Hem overlaten.
Het belangrijkste hierbij is dat we ons bewust worden van ieder moment, dat we weer op
onszelf zijn en aan het piekeren en ons zorgen aan het maken zijn. Ik heb de Heer nu
bewust gevraagd of Hij door Zijn Heilige Geest mij steeds opnieuw wil waarschuwen als
ik dit doe. Er staan veel teksten in de bijbel, waar we ons aan vast mogen houden en
waarvan we mogen leren.
Werpt uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor U. In Filippenzen 4:6 staat: “Weest
in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking bekend
worden bij God en de vrede Gods die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw
gedachten behoeden in Christus Jezus.
Hangt al jaren bij mij in huis
Boos zijn
Verder liet God me zien dat ik ook al mijn boosheid steeds bij Hem moet brengen. In de loop van de jaren zijn er ook
veel dingen geweest, waar ik me boos over maakte. Vooral in de huizen, waar ik werkte heb ik me boos gemaakt als ik
zag hoe collega’s met mensen omgingen. In de thuiszorg is dit ook wel gebeurd, maar daar zie je meestal niet zoveel
van elkaar, of cliënten moesten dit aangeven, wat ze niet snel deden. Maar toch heb ik van sommigen van hen gehoord,
dat er collega´s waren, die mensen intimideerden en manipuleerden, er was er zelfs een die mensen grote
geldbedragen afhandig maakte met zielige verhalen. Daar moest ik toch iets mee doen.
Verder heb ik me veel boos gemaakt op organisaties, managers en andere leidinggevenden, die over hun personeel heen
liepen. Deze boosheid was vaak wel terecht, maar ik moest leren om er op de juiste manier mee om te gaan. Ik vond
het vaak heel moeilijk om mensen te vergeven, wat ze mij en anderen aandeden. Ik vond het niet eerlijk om ze zomaar
te vergeven, maar toch geldt dat we anderen hun schuld moeten vergeven, omdat onze schuld ook vergeven is. Ik moet
doen wat God van mij vraagt, Hij is Degene, die rechtvaardig oordeelt. Wat hebben ze Jezus niet aangedaan, terwijl Hij
de Zoon van God was en om precies te zijn God Zelf was, die als mens naar de aarde kwam om voor ons te sterven. Hij
had geen andere mogelijkheid om ons te redden, omdat Hij als rechtvaardige God al het onrecht niet zomaar door de
vingers kon zien. Ze hebben Hem bespot, bespuwd, gemarteld en uiteindelijk gekruisigd, terwijl Hij was gekomen om
ons te redden, en wat zei Hij toen Hij aan het kruis hing: “Vader vergeef het hen, want ze weten niet wat ze doen”.
Dan kan je eigenlijk als christen niet anders als beschaamd worden.
God wil dat we alle negativiteit uit ons leven wegdoen en dat wil niet zeggen dat we alles goed moeten gaan praten en
iedereen over zijn bolletje moeten gaan aaien. We moeten er alleen op de juiste manier mee omgaan, dingen zeggen
niet in boosheid om anderen te kwetsen, maar in liefde en niet om anderen te veroordelen. Onze motieven moeten
zuiver zijn, het is goed om anderen bewust te maken van dingen, dat doet de Heilige Geest bij ons ook. Ook de Heilige
Geest doet dat niet veroordelend en kwetsend, maar Hij laat ons de dingen zien zoals ze zijn. Dat willen we misschien
niet altijd horen en de mensen in de wereld willen dat ook niet, maar om de dingen anders te doen en ons te bekeren
van de verkeerde dingen in ons leven, is dit wel nodig. Het lijkt dan misschien onmogelijk. maar God wil dat we ook
voor de daders van onrecht en erger bidden en daar moeten we gewoon mee beginnen, of we het nu leuk vinden of niet,
moeilijk of niet, gewoon Hem gehoorzamen.
Rotzooi opruimen uit het verleden
Ik had in een tas e-mails en brieven bewaard van Gerard en de gemeente uit de tijd van mijn scheiding. God maakte
me duidelijk dat ik die papieren moest gaan pakken en op moest gaan ruimen. Ik ervaarde dat Hij wilde dat ik dingen
af ging sluiten op een goede manier en dat ik deze dingen niet langer moest bewaren. Het waren heel veel e-mails.
Gerard wilde toentertijd zogenaamd via de mail dingen uitpraten. Later bleek dat hij dingen had doorgestuurd naar
mensen uit de gemeente. Terwijl ik dit lees bedenk ik dat God me een keer had laten zien dat al mijn vuil op straat
zou komen. Meeuwen hadden een keer mijn vuilniszak opengetrokken, waardoor al mijn huisvuil open en bloot op
straat kwam te liggen. Niet dat er nou zulke abnormale dingen in zaten, maar ik vond het toch gênant.
Verder had iemand (zijn vriendin?) alle mails samengevat en er een mooi verhaal van gemaakt, dat van geen kanten
klopte en Gerard had dit aan de gemeente gegeven. Toen wij op gesprek gingen, kreeg ik dit verhaal te zien en volgens
hen klopte dit wel, al weet ik niet hoe ze dit konden beoordelen. Ik las alle leugens en laster en verdraaiingen en
voelde me opnieuw boos en verdrietig worden. De mensen in de gemeente kon ik dingen niet echt kwalijk nemen, al
had ik ze indertijd wel gevraagd om God Zelf te gaan zoeken voor dingen, maar ik heb de indruk gehad dat ze het
allemaal zelf wel wisten. Gerard kon zich altijd erg mooi voordoen en zelfs mijn beste vriendin zei, dat als ze mij zelf
niet zo goed kon, zij er ook ingetrapt zou zijn. Ik las ook de brieven van de gemeente die ze geschreven hadden en
waaruit naar mijn idee bleek dat ze er niets van begrepen en weinig inzicht hadden. De mensen uit de gemeente heb ik
vergeven en dat deed me niet eens pijn meer merkte ik, maar wat Gerard aangaat voelde ik dat ik er nog niet klaar
mee was. Ik had hem vergeven na een lange worsteling, maar ik werd me nu bewust hoe ver hij eigenlijk in dingen
gegaan was, om zichzelf naar de buitenwereld toe te rechtvaardigen. Zelfs aan Jonathan, die toentertijd in een
opvangcentrum zat vanwege drugsproblemen, had hij het hele verhaal opgestuurd om zichzelf ook naar hem te
rechtvaardigen. Hij had al genoeg problemen met zichzelf.
Alle pijn en boosheid kwam naar boven en ditmaal heb ik alles bij God gebracht, zodat Hij me kon genezen hiervan. Ik
heb alles vergeven, het is niet mijn taak om Gerard hierom te veroordelen, dat mag ik aan God overlaten. Verder is het
ook niet zo dat ik wil dat hij voor eeuwig verloren gaat en alhoewel ik nooit heel veel voor hem gebeden heb, heb ik
God altijd wel gevraagd of Hij hem genadig wilde zijn. God vraagt van ons om anderen hun schuld te vergeven, wij
staan zelf ook schuldig voor Hem, er is niemand zonder zonde, zelfs niet één. De rest mogen we aan Hem overlaten, en
ik bid ook dat Gerard mag gaan beseffen, dat hij het met God in orde zal moeten maken. We kunnen ons voor de
buitenwereld mooi voordoen en om alles liegen, maar als we niet beseffen dat we daarmee bij God straks absoluut niet
wegkomen, dan hebben we een enorm probleem. God wil ons absoluut alles vergeven wat we gedaan hebben, daar
heeft Hij Zijn Zoon Jezus Christus voor laten sterven, maar we moeten er wel mee bij Hem komen, zonder smoesjes en
leugens enz.
Wat zegt God
* Soms moeten we door een dal van dorheid heen om God op een intensere manier te leren kennen. Je relatie met
Hem zal dieper en sterker worden. Wanneer wij zwak zijn kan Hij sterk in ons worden en we moeten leren om
onze ziel onder de controle van de Heilige Geest te brengen en Hem de ruimte geven. Wanneer we aan het
einde van ons latijn komen (aan het eind van onszelf) dan zal er meer ruimte voor Hem komen en zijn we
onderweg naar onze nieuwe ik.
Ik had nu veel meer tijd om God te zoeken en Zijn stem beter te leren verstaan, dat was niet altijd
duidelijk. God spreekt vaak op verschillende manieren en ik heb veel naar bijbel studies geluisterd op
Family7 en ik hoorde ook een bijbel studie over Abraham, hoe God hem geroepen had naar een land dat
Hij hem zou wijzen. Er werd verteld over alle moeilijkheden die hij meemaakte, het is duidelijk niet
allemaal van een leien dakje gegaan. Na een oorlog om zijn neef te bevrijden, waarin God hem de
overwinning gaf, kwam de hogepriester Melchizedek hem tegemoet met brood en wijn, zoals de Here
Jezus ons tegemoet komt. Het werd o.a. zo uitgelegd dat God ons tegemoet komt na allerlei problemen,
dat Hij ons een tijd geeft om bij Hem tot rust te komen en te herstellen, zodat we in staat zijn om de rest
van onze levensreis af te maken. Dit sprak zo tot mijn hart, dat ik ervan moest huilen. Het ging er nu niet
om wat ik verkeerd had gedaan om tot mijn burn-out te komen, maar dat God deze periode gebruikte, zodat ik
rust kan vinden bij Hem en weer verder kan. Dit was voor mij zo bemoedigend en vertroostend.
Mijn vriendin Edith heeft veel voor mij gebeden en zij had mij weleens gezegd dat er zoveel verdriet
binnen in mij was. Ik was mezelf daar niet zo bewust van, wel merkte ik dat ik vaak moeite had om te
huilen, dat lukte maar af en toe. In deze tijd besefte ik dat ik tijdens al die moeilijke jaren vaak sterk heb
moeten zijn en niet wilde huilen, dat was de belangrijkste oorzaak, dat ik dat nu vaak niet meer kon. Nu
kon ik om de haverklap huilen en mijn tranen op de vrije loop laten. Soms moest ik echt zo verschrikkelijk
huilen en had ik het idee dat het zo diep uit mijn binnenste kwam, maar ik wist niet eens waarom. Wel
kon ik er gewoon aan toegeven, omdat ik besefte dat het verdriet dat in mijn binnenste opgesloten zat
eruit moest. De Heer was gewoon bezig om Zijn werk in mij te doen.
Spanning
Zo vaak gebeuren er dingen in ons leven die we zelf niet in de hand hebben, hoe gaan we hiermee om?
Als christen mogen we leren om te weten dat ALLES in Zijn Hand is, het is niet zo dat God even niet
opgelet heeft. Ja Hij laat dingen in ons leven toe, die we niet begrijpen en waar we zo snel mogelijk vanaf
willen. Maar één ding heb ik wel begrepen dat Hij alle dingen laat meewerken ten goede voor degenen
die Hem liefhebben. Helaas dringt dat nog steeds niet altijd tot me door en ben ik me er ook niet altijd van
bewust. Als ik achteraf op dingen terug kijk dan zie ik het vaak wel veel duidelijker. Zo hebben we een keer
brand gehad in ons huis bij de buurman beneden. Dat is ernstig omdat de vloeren van hout zijn. Op het moment zelf
was ik aardig in paniek, maar achteraf kon ik zo duidelijk God’s beschermende Hand zien.
Ook als ik naar het leven van mijn kinderen kijk, dan zie ik zo duidelijk dat de Heer hen zo beschermd heeft.
Niet dat hen niets overkomen is, daar zou ik ook boeken over kunnen schrijven, maar God heeft hen wel
overal doorheen gehaald en oplossingen gegeven. Zo is mijn oudste zoon Jimmy bijvoorbeeld een keer
bedreigd door een hele grote groep Marokkanen, die hem beschuldigde dat hij iets van hen gestolen zou
hebben. Hij kreeg ook een mes op zijn keel, maar uiteindelijk lieten ze hem met rust. Jonathan is vanaf zijn
14
e
met drugs begonnen en is uiteindelijk cocaïne verslaafd geworden en hij is ongeveer 5 keer opgenomen
geweest en zeker zoveel keer teruggevallen. Hij was wel degene die voor Jezus gekozen had en zich heeft
laten dopen, de weg heeft gezocht die God voor hem had, een jaar de bijbelschool gevolgd heeft, enz. Hij
is van de drugs af, maar heeft een vriendin die niet gelooft en 3 dochtertjes waarvan er 1 van een vorige
relatie van zijn vriendin is. Zijn geloof is daardoor ook op een veel lager pitje gekomen, maar het had
allemaal ook heel anders af kunnen lopen en ik geloof dat God het werk dat hij in hem begonnen is ook af
zal gaan maken en daar bid ik ook voor.
Jos is beroepsmilitair geweest en 2x uitgezonden naar Afghanistan, daar is hij ook een keer op een bermbom
gereden. Gelukkig zat hij in een bushmaster met een stalen bodem, die dan wel geïmplodeerd was, maar
iedereen heeft het overleefd en slechts 1 iemand had een whiplash opgelopen. Ik heb God gevraagd om als
een Vader voor mijn kinderen te zijn, omdat ze heel erg een vader gemist hebben. En tot op de dag van
vandaag is Hij dat geweest, ook al zijn ze zich daar waarschijnlijk niet van bewust, maar ik zelf heb het gezien.
Wat wil Hij me leren
Wat heeft de Heer mij veel geleerd tijdens deze periode en dat kon Hij nu ook veel meer, omdat ik niet zo druk meer
was en meer voor Hem open stond. Het is onvoorstelbaar hoeveel dingen er nog gebeurde waar ik gestresst over raakte,
ook terwijl ik gewoon thuis was. Door een programma dat het niet meer goed deed, een printer die niet meer goed
printte, mijn telefoon waarvan het geluid uitvalt of die geen bereik meer heeft …….. En dan mijn auto die heel erg gaat
haperen en schokken en afslaat, een aanrijding, problemen met een nieuwe organisatie, die voor mij de ziektewet
regelt namens mijn werkgever. Genoeg gelegenheden dus om te oefenen om in de rust te blijven, niet in paniek,
gestrest of gefrustreerd te raken, en vooral om te leren dingen los te laten. Als er problemen zijn met mijn laptop of
wat ook dan heb ik de neiging om net zo lang bezig te zijn tot het probleem opgelost is, of tot ik volkomen uitgeput ben.
Nu doe ik wat ik denk te moeten doen en probeer dit ook met God te doen, dan weet ik ook wat ik moet doen en
wanneer ik moet stoppen en om het (even) los te laten. Wat als je de planten water wil geven en je per ongeluk de
router ook water geeft. Je giet het water er zo snel mogelijk uit maakt alles droog, legt hem op zijn kop om te drogen,
maar hij begint te knetteren. Het lukte me om tegen de Heer te zeggen, dat ik dat hele gedoe met die router in Zijn
Hand zou leggen en vroeg Hem om er niet meer aan te denken tot de volgende dag. De volgende dag werd ik wakker om
half 9 en toen ik beneden kwam ontdekte ik dat de router inmiddels opgedroogd was en dat internet het weer deed en
ook mijn vaste telefoon. Wat was ik dankbaar, dat scheelde me weer een hoop gedoe.
Als er problemen zijn met een organisatie, dan bid ik om wijsheid en doe ik wat ik moet doen en daarna laat ik het los,
niet meer over door blijven malen dus. Als ik in paniek raak omdat mijn auto gaat schokken en dreigt af te slaan, bidden
of God het in Zijn Hand houdt en me wijsheid geeft wat ik moet doen en of Hij me weer veilig thuis wil brengen. Nadat
ik ruim een half jaar heb kunnen oefenen met die auto, heb ik na weer een heel avontuur met Jimmy op de snelweg,
waarbij de auto met 100 km per uur afsloeg vlak voor een tunnel, besloten om hem af te voeren naar de sloop. Gelukkig
lukte het Jimmy om de motor weer op te starten tijdens het rijden en zijn we veilig thuis gekomen, maar ik denk niet
dat dit nog verantwoord was, genoeg geoefend om rustig te blijven.
Het is dus heel belangrijk dat ik leer om anders met mijn problemen om te gaan. In de eerste plaats is het heel
belangrijk dat we leren om onze blik in de eerste plaats op God te richten en niet op onze problemen. Vroeger dacht ik
dat de duivel maar kon doen waar hij zin in had, maar ik weet wel dat hij niets kan doen, wat God niet toelaat. Dus wat
er ook gebeurd, God is erbij en Hij laat het toe. Snappen doe ik het niet altijd, maar dan is het wel een kwestie van
geloof en vertrouwen dat Hij het beste met mij voor heeft, en dat Hij alle dingen laat meewerken ten goede, voor
degenen die Hem liefhebben. Als ik dat doe dan hou ik mijn blik om Hem gericht.
Gevecht met Acture
Aangezien mijn ex-werkgever eigen risicodrager was, betekende dit, dat
zij mijn ziektewet uitkering moesten gaan betalen en niet het UWV. De
organisatie, die dit voor hen regelde, heette Acture en toen ik hen een
keer googelde zag ik, dat ze al bij Radar geweest waren en ik was dus
gewaarschuwd. Ik kreeg wel een goede bedrijfsarts van hen, die voor mij
een heel rustig opbouwschema had samengesteld. Een verslag van mijn
bezoek kreeg ik nooit van Acture, maar gelukkig was er niks mis met mijn
geheugen. Acture veranderde haar 3 wekelijkse opbouwschema in een 2
wekelijks opbouwschema, zij vonden het opbouwschema van de
bedrijfsarts te langzaam gaan blijkbaar. En zo begon mijn strijd met hen. Gelukkig kon ik met de hulp van God Zelf nog
heel goed voor mezelf opkomen. Ik bad om wijsheid en stuurde mijn bezwaren pas als ik vrede met de inhoud had. Op
een gegeven moment kreeg ik een schema van 8 weken of zo waarin ik zo snel op moest bouwen, dat ik na 8 weken
weer aan het werk kon. Ik had sterk de indruk dat mijn bedrijfsarts zwaar onder druk was gezet en verzette me niet
tegen haar. Toen ik vroeg wat ik moest doen als het niet lukte, antwoordde zij, dat ik dan aan de bel moest trekken. Ik
kon opbouwen tot 3 x 4 uur en ik merkte dat dat mijn maximum was en trok aan de bel.
Toen begon Acture groffere methodes te hanteren, inmiddels waren ze al voor de 2e maal bij Radar geweest. Ik moest
opnieuw bij de bedrijfsarts komen, maar had er niet op gelet, dat er een ander adres op de uitnodiging stond. Toen ik
op de locatie kwam, bleek dat zij inmiddels verhuisd was, de receptioniste was zo vriendelijk om haar te bellen. Ik
kreeg haar zelf aan de telefoon en legde uit dat ik niet wist dat ze verhuisd
was. Toen ik thuis kwam belde ik mijn ex werkgever, waar ik toen nog bij re-
integreerde en ook Acture om dit door te geven. Acture zei meteen al, dat zij
zouden overwegen om een schorsing van mijn uitkering toe te passen. Via het
UWV kreeg ik deze schorsing enige tijd later te horen, ik was volgens hen niet
bij de bedrijfsarts verschenen en had ook niet afgezegd. Op dat moment zijn
bij mij de stoppen behoorlijk doorgeslagen, ze waren nu over al mijn grenzen
heengegaan.
Via het UWV kreeg ik te horen dat ik een advocaat moest aanvragen, wat ik diezelfde dag nog gedaan heb. Ik schakelde
mijn ex-werkgever in, die er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat deze schorsing teruggedraaid werd. Ik heb een klacht
ingediend bij het UWV, aangezien zij eindverantwoordelijk hiervoor waren, ik heb een klacht ingediend bij het bestuur
van mijn ex-werkgever en natuurlijk heb ik een klacht ingediend bij Acture. Aan die advocaat heb ik niks gehad, die
heeft me uiteindelijk alleen maar geld gekost. Er was wel een enorme strijd losgebroken, die ik alleen maar heb kunnen
winnen, omdat de Heer met mij was en mij overal mee geholpen heeft.
Ik moest op een gegeven moment naar een turkse bedrijfsarts, in een turks wijk- en dienstencentrum in een van de
slechtste wijken van Rotterdam (omgeving Spangen) voor een second opinion. Dit heb ik botweg geweigerd, aangezien
Acture het vanaf het begin al niet eens was met de bedrijfsarts en deze blijkbaar weigerde om zich door hen te laten
intimideren. Als ze zo graag een second opinion wilde dan konden ze dat krijgen via het UWV, waar ik binnen niet al te
lange tijd voor de 1e jaars keuring moest verschijnen.
Toen kreeg ik een telefoontje van iemand van Acture, die niet wilde dat het verder ging escaleren en zij wilde een
gesprek met mij, bij mij thuis. In die tijd was Acture al voor de 3e maal bij Radar geweest en het FNV zat hen
behoorlijk op de nek. Ik vond het vreemd dat ze helemaal uit Nijmegen kwam om mij te bezoeken, maar ze had
blijkbaar ook nog een andere afspraak in Den Haag. Ik had het idee om toch iemand als getuige bij het gesprek uit te
nodigen en belde iemand van de kerk, waar ik kom. Zij vertelde dat ze wel iemand van het FNV kende en alhoewel ik
daar geen lid van was, zou ze hem vragen om bij dit gesprek aanwezig te zijn. Dit wilde hij wel, ik moest dan wel
meteen lid worden en dat vond ik geen probleem.
Een half uur voordat de vrouw van Acture zou komen was hij er, zodat we nog even kennis konden maken. Toen de
vrouw bij mij boven kwam liet ik haar weten dat ik nog wel iemand van het FNV had uitgenodigd om bij het gesprek
aanwezig te zijn. Het positieve van het gesprek was, dat ze haar excuses aanbood voor het feit dat ik nooit een verslag
van de bedrijfsarts had gekregen. Ik wilde een medisch verslag hebben en daar zou zij voor zorgen, wat ik uiteindelijk
toch nog zelf op heb moeten vragen. Verder had ik niet de indruk dat er iets uit dit gesprek kwam, maar ze gaf me wel
haar emailadres en 06-nummer, ik mocht haar bellen als er iets was. Toen ze weg was en we op het kaartje keken,
bleek dat ze een directeur van Acture was.
Inmiddels was Acture gestopt met de organisatie waar mijn bedrijfsarts bij werkte en moest ik naar Rotterdam naar een
andere bedrijfsarts. Bedrijfsartsen waren blijkbaar zo schaars dat er in Den Haag geen meer te vinden was. Mijn eerste
gesprek met deze arts duurde om precies te zijn 10 minuten, omdat ik de volgende dag bij het UWV gekeurd moest
worden en hij deze keuring wilde afwachten.
Mijn re-integratie bij mijn ex-werkgever was inmiddels beëindigd en ik zou nu spoor 2 ingaan. Hiervoor had Acture een
extern re-integratie bedrijf ingehuurd en ik kreeg een intake gesprek met iemand van dit bedrijf. Uit dit gesprek bleek,
dat mijn nieuwe bedrijfsarts geoordeeld had dat ik 8 uur per dag en 40 uur per week kon werken.
Ik was volkomen verbijsterd aangezien ik nog steeds niet meer dan 3 x 4 uur per week kon re-
integreren. In de eerste plaats mailde ik mijn bedrijfsarts hierover, aangezien ik niet de indruk van
hem had dat hij mij wilde benadelen. Een van de eerste dingen, die hij mij gezegd had was, dat hij
me zou helpen. Ik dacht dat Acture hier de hand in had, maar het bleek dat de arts een week of 3 na
mijn bezoek blijkbaar onder druk was gezet om een functioneringsformulier over mij in te vullen. Mijn
vorige bedrijfsarts had dat overigens na mijn laatste bezoek aan haar ook al gedaan, maar dat was
duidelijk niet naar de zin van Acture. Zij had daarin ook vermeld dat mijn herstel gestagneerd was
door de behandeling van Acture en dat willen zij natuurlijk niet weten. Ik had ervoor gebeden en had
toch het idee, dat ik bij deze bedrijfsarts moest blijven en hierna heeft hij mij inderdaad goed
geholpen, door steeds de dingen op te schrijven zoals ze ook waren.
Het re-integratie bureau moest mij gaan begeleiden naar betaald werk, ik moest een beroepskeuze test toen enz.
terwijl ik inmiddels 64 jaar was geworden. Hieraan heb ik wel meegewerkt, maar ik verzette mij hevig, omdat ik mij
helemaal nog niet in staat voelde om betaald werk te gaan doen. Ik had nog steeds beperkte energie en regelmatig last
dat ik 1 a 2 dagen op bed lag om bij te tanken. Ik had ook gezegd, dat het voor mij geen optie was om mijn conditie te
verzwijgen. Mijn re-integratie begeleider was trouwens heel vriendelijk en tegemoetkomend. Ik vroeg hem of hij niet
aan mijn ex werkgever kon vragen of ik daar mijn eigen werk kon gaan doen op boventallige basis voor een beperkt
aantal uren. Dit heeft hij gedaan en hun antwoord was, dat ze dat niet wilden, omdat ik me te veel ziek had moeten
melden tijdens mijn re-integratie.
Hierna heb ik contact opgenomen met de dame die bij mij op bezoek was geweest van Acture en vroeg haar, waar ze nu
eigenlijk mee bezig waren. Zij wilden per se dat ik betaald werk ging doen, en mijn ex-werkgever wilde mij niet eens
terug op boventallige basis, aangezien ik mij te veel ziek had moeten melden, tijdens mijn re-integratie. Toen hebben
ze eindelijk de handdoek in de ring gegooid en mij te kennen gegeven dat ik op vrijwillige basis mocht werken. In eerste
instantie heb ik toen contact opgenomen met een hospice, waar ik altijd al had willen werken. Het bizarre was dat ze
mij net op het moment belde, dat ik op een afspraak bij mijn re-integratie begeleider zat. Zij wilden mij wel graag
hebben, maar wilde wel iemand waarop zij konden rekenen en helaas kon ik dat gezien mijn huidige conditie niet
garanderen. Dus zelfs op vrijwillige basis was het moeilijk.
We hebben toen afgesproken, dat ik zelf vrijwillige bezigheden zou gaan zoeken via de kerk. Dan was het ook
gemakkelijker, dat ik het een keer af kon laten weten als het niet lukte. Een geweldige oplossing en ik dacht dat het
vanaf die tijd wel beter zou gaan. Helaas was dat niet zo, mijn systeem was inmiddels zo in de alert modus gekomen,
dat ik het niet zomaar meer uit kon schakelen. Ik had nog steeds het idee van waar zullen ze nu nog mee komen. Op een
gegeven moment werd de periode tussen de inzakkers wel langer maar mijn energie bleef beperkt tot gemiddeld 8 uur
per dag, de overige uren lag ik nog steeds op bed.
Over naar het UWV
Daarna kreeg ik te horen dat ik de WIA aan moest vragen. Ik was tussendoor om een onverklaarbare reden nog wel een
keer opgeroepen bij het UWV voor een tussentijdse keuring. Deze had uitgewezen, dat ik nog steeds niet meer kon
verdienen dan 65% van mijn oude inkomen en dat ik in de ziektewet kon blijven. Ik werd opgeroepen voor een gesprek
bij een keuringsarts van het UWV, dit gesprek duurde ongeveer een half uur en ik vertelde mijn situatie. De arts maakte
een opmerking dat een burn-out geen 2 jaar kon duren. Ik reageerde met de opmerking, dat het niet zo vreemd was,
dat het bij mij wel zo lang duurde gezien de problemen met Acture. Bovendien weet ik ook niet hoe hij aan dit gegeven
kwam, aangezien een burn-out wel degelijk langer kan duren, afhankelijk van de tijd die eraan vooraf gegaan is en
gezien de omstandigheden tijdens een burn-out.
Ik moest ook nog bij een arbeidsdeskundige komen, kortom mijn aanvraag werd afgewezen en ik zou in staat zijn om 8
uur per dag en 30 uur per week te werken. Ik zou voor 32,85% arbeidsongeschikt zijn. Ik heb de arbeidsdeskundige
meteen laten weten, dat ik een bezwaarschrift in zou dienen. Een jaar ervoor had een andere arbeidsdeskundige nog
bepaald dat ik voor 49% arbeidsongeschikt was en er was inmiddels niets veranderd in mijn situatie. Mijn laatste
bedrijfsarts had in een actueel oordeel laten weten dat ik niet geschikt was voor eigen werk en gangbare arbeid. Meer
als 3 x 4 uur vrijwilligers werk zat er op dat moment nog niet in. Maar met niets van dit alles werd rekening gehouden.
Nadat ik deze hele strijd met Acture gevoerd had kon ik nu weer met het UWV beginnen.
Ik werd door een jurist van het UWV gebeld en deze had mijn dossier bestudeerd en hoorde mijn verhaal aan. Hij wist
ook dat ik inmiddels 65 was en een jaar later met pensioen zou gaan. Hij zou via een mail nog contact opnemen met de
betreffende arts, die deze beoordeling gemaakt had, maar als hij bij zijn standpunt bleef dan zou hij de
bezwaarprocedure verder in gang zetten. Ik zat niet op problemen te wachten, maar was ook niet van plan om ze uit de
weg te gaan. Ik kon deze hele gang van zaken gewoon niet accepteren en had medelijden met al diegenen, die met een
burn-out of overspannenheid zaten en niet in staat waren om voor zichzelf op te komen. Helaas merkte ik, dat dit alles
wel weer zijn tol van me eiste. Toch ervaarde ik ondanks al deze strijd de rust van God en Zijn wijsheid in alles wat ik
moest zeggen en doen. Hij was mijn kracht, ook al voelde ik me zo vaak zo zwak. Heel vaak denk ik aan een gedicht,
wat ooit iemand voor me schreef met de uitspraak: ”mijn moede kind, vertrouw je toe aan mij”. Hoe heerlijk maar ook
vaak hoe moeilijk is dat.
Toch was ik zo ontzettend boos over het oordeel van de arts, hoe hij ertoe gekomen
was en het feit dat deze man los van wat andere deskundigen te zeggen hadden en
los van wat ik zelf te zeggen had, kon oordelen wat hij wilde. De jurist van het
UWV, waar ik eerder contact mee gehad had, liet mij in een schrijven weten, dat
het misschien verstandig was om mijn bezwaarschrift in te trekken. Hij liet mij
weten dat een WW uitkering en een WIA uitkering niet zoveel verschilde. Verder zei
hij dat ik geen sollicitatieplicht meer had, op het moment dat mijn WW in zou gaan.
Verder zou het nadelige gevolgen hebben voor mijn ex-werkgever als ik in de WIA
terecht zou komen. Omdat mijn emoties nog steeds enorm waren, lukte het me niet
om Gods stem te verstaan hierin en moest ik mijn vriendin Edith bellen om voor me
te bidden. Diezelfde avond kreeg ik rust en wist ik dat ik mijn bezwaarschrift in moest trekken. Ik wist ook, dat ik die
arts moest vergeven en hem moest zegenen en ook daarin kon ik de Heer gehoorzamen.
Wel kreeg ik uiteindelijk toch nog moeilijkheden met het UWV, omdat bleek dat ik geen sollicitatieplicht meer had 1
jaar voordat ik AOW zou krijgen en dat zou nog 3 maanden duren. Omdat de jurist mij zwart op wit toezeggingen had
gedaan, werd er uiteindelijk mee ingestemd dat ik geen sollicitatieplicht meer zou hebben, op het moment dat mijn
WW in ging. Het was natuurlijk ook wel belachelijk om voor 3 maanden het hele circus m.b.t. de WW en solliciteren op
te gaan starten. Wat een druk viel er van me af, dit zou zeker moeten gaan helpen.
Helaas gebeurde er in die tijd ook in de kerk allerlei dingen die mij enorm frustreerde en dat leidde er uiteindelijk toe
dat ik besloot om een volledige time out te nemen van begin juli tot eind augustus. Ik had dit ook overlegd met mijn
psycholoog. Ik legde alle werkzaamheden en afspraken neer en nam ook afstand van contacten en besloot ook om tot
eind augustus de samenkomst niet meer te bezoeken. Niet alleen ter bescherming van mezelf maar ook om te
voorkomen dat ik dingen zou gaan zeggen die ik niet moest zeggen. Volkomen afstand nemen en rusten bij de Heer en
Zijn wil en wijsheid zoeken.
Een onverwachte bemoediging en zegen
Net in deze tijd ging Jimmy, mijn oudste zoon,
op eigen gelegenheid naar Nehemia, een kerk in
Zwijndrecht, waar ik zelf eerder ook af en toe
heen was gegaan. Jonathan, mijn andere zoon
had daar op de bijbelschool gezeten en ging
daar toen ook regelmatig heen. Ik had Jimmy
en anderen ook wel eens mee daar naar toe
genomen, en nu ging hij zelf, God begon aan
hem te trekken. Uiteindelijk heeft hij zijn leven
aan Jezus gegeven, heeft hij zich daar laten
dopen en is radicaal tot bekering gekomen. Zijn
leven begon drastisch te veranderen. Wat ik
gehoopt had, dat bij Jonathan zou gebeuren,
gebeurde nu bij hem en werd duidelijk
zichtbaar in zijn leven.
Hij ging evangeliseren in Zwijndrecht of Dordrecht, ging ook naar conferenties met Todd White, en naar een van de
Laatste Reformatie en later naar Johan Toet. Hij ging veel meer in de bijbel lezen en steeds meer doen wat God van
hem vroeg. Ik had hier zo naar uitgezien, en toen gebeurde dit zomaar ineens. Eigenlijk had God dit bijzonder getimed in
een tijd, dat ik door een grote diepte heen ging en dit voor mij de boel een beetje in evenwicht hield. Hij ging zelfs naar
een bijbelschool in Amsterdam en 2 weken met Johan Toet en zijn vrouw, samen met 10 andere vrijwilligers naar
Brazilië. Hij heeft daar een getuigenis gegeven in een kerk en in een opvangcentrum voor verslaafden. Ook ging hij de
sloppenwijken van Sao Paolo in en bezocht een kindertehuis voor ernstig getraumatiseerde kinderen. Hij begon iedereen
te helpen, die hij maar kon en mensen begonnen Jezus ook aan te nemen.
Door de diepte
* Als je aan een burn-out toegeeft kom je in een diep gat terecht, toch is dit de enige manier om eruit te komen.
Hoe langer je wacht om aan een burn-out toe te geven, hoe langer het duurt om eruit te komen.
Ik was inmiddels zo aan het einde van mijn latijn dat ik nog maar heel weinig energie op een dag had en ik lag meerdere
malen 5 dagen achter elkaar op bed. Het leek wel of alle vermoeidheid er nu
helemaal uitkwam, omdat ik het nu de ruimte gaf. Dat was best
angstaanjagend, omdat ik dagenlang volkomen uitgeput was en ook geen
lichamelijke kracht meer had. Verder had ik vrijwel voortdurend het gevoel
dat alles me teveel was. Ik kon ook niet veel tegenslag en probleempjes meer
verdragen, en zag tegen eenvoudige dingen op als tegen een berg.
Ik kreeg in die tijd bijvoorbeeld een mieren
probleem, eerst af en toe een op het keukenkastje
of op de wasmachine. Ik wilde niet meteen een mierenlokdoosje neerzetten en wist ook ff niet
waar dus ik wachtte even af. Ik had inmiddels de suiker, die op de keukenkast stond, in het
keukenkastje boven de aanrecht gezet. De honing stond in een andere keukenkast en ik was
stomverbaasd, dat toen ik honing in mijn thee wilde doen, er een aantal mieren in de
honingpot zwommen, terwijl de deksel toch echt dicht was. In mijn theebeker waar nog een
klein laagje thee met honing zat krioelde het van de mieren. Nadat ik alle mieren dood gedrukt
had of door de gootsteen gespoeld had, plaatste ik ook de honingpot in het keukenkastje boven
de aanrecht en hoopte dat ze ook deze niet meer zouden ontdekken.
Intussen probeerde ik zoveel mogelijk rust te nemen en alleen het hoogst noodzakelijke te doen, zoals onder andere de
vriezer ontdooien, die ik inmiddels aardig leeg gegeten had, omdat niet alles in het vrieskastje van mijn ijskast paste.
Als ik maar een beetje energie had, luisterde ik de podcasts van David de Vos. Van family7 had ik de meeste studies al
beluisterd en sommigen zelfs al 2x. Dus aan geestelijke voeding ontbrak het niet. Jimmy had samen met Jonathan en
Mesut vlak voor zijn vakantie naar Turkije mijn balkon nog opnieuw getimmerd, zodat ik toch nog af en toe van de zon
kon genieten. We zaten in die periode net in een hittegolf. Toen Jimmy met vakantie ging moest ik er toch nog iedere
dag uit om zijn katten eten te geven, tot heel veel meer kwam ik ook niet. Toen hij weer terug was heb ik 6 dagen weer
zo goed als alleen op bed gelegen, het was om bijna wanhopig van te worden. Toch zei ik steeds dat ik de Heer wilde
vertrouwen, dat Hij mijn leven in Zijn Hand had.
Twee en een half jaar verder
Ik had nu een maand of 4 zo goed als volkomen rust genomen en wilde de draad weer een
beetje op gaan pakken, het was wel leuk geweest nu. Jimmy werd 40 en we zouden dit als
gezin vieren op de schaatsbaan de Uithof. Het leek erop dat God het niet met me eens was,
want ik raakte uit balans en brak mijn pols en kwam in het gips terecht. Omdat dit nu ook de
derde keer was, dat ik met schaatsen gevallen was, heb ik meteen mijn schaatsen
weggegeven. De 1e keer was er niks gebeurd en heb ik er vreselijk om kunnen lachen, de 2e
keer viel ik op mijn achterhoofd en zag een lichtflits. Alhoewel het goed was afgelopen was ik
wel erg geschrokken en dit was nu de 3e keer. Ik kon zelfs geen aardappel meer schillen en
werd verplicht om rust te blijven nemen. Ik moest ook nog geopereerd worden, omdat de
breuk niet goed gezet was en ik een plaatje nodig had om e.e.a. op zijn plek te houden. Geen
auto rijden niks, geen kerst niks. Ik probeerde me er maar bij neer te leggen, maar dat viel
niet mee.
* Soms voel je je lichamelijk zo ellendig en beroerd, dat je depressief wordt, omdat je zo niet meer verder wilt.
Daarbij komt dat de duivel probeert allerlei leugens in je gedachten te brengen, dat het niet meer goed komt, of
dat je wel iets anders zult hebben dan een burn-out. Het is goed om je bewust te worden van deze gedachtes en te
leren om deze gedachtes onder de controle van de Heilige Geest te brengen en er positieve gedachtes tegenover te
gaan zetten. Blijf dicht bij God en geef Hem de gelegenheid om je te troosten en gerust te stellen met Zijn
woorden, bijvoorbeeld dat Hij een hoopvolle toekomst voor je heeft.
Op een gegeven moment had ik een week of 10 nauwelijks meer energie en lag ik de hele dag
op bed. Hoe meer ik toegaf aan die vermoeidheid, hoe dieper ik wegzakte. Dat was vaak best
angstaanjagend, maar ik had toch het idee dat ik deze weg moest gaan. Ik had ook geen
energie meer om naar de psycholoog te gaan en moest het alleen met God doen. Maar wie
kent me beter en wie weet het beste wat goed en nodig voor me is dan Hij? Toen sprak God
dat ik op mijn diepste punt zat en dat Hij me van daaruit er langzaam uit zou gaan halen.
* Vecht niet meer tegen je vermoeidheid en je schuldgevoel om te rusten, je
mag bij Hem rusten en ook genieten van de rust die Hij je geeft.
God had in deze tijd ook de volgende dingen tegen me gesproken, waar ik me regelmatig aan vast heb kunnen houden.
Bovenstaande tekst is een van de uitspraken van christenen, die ik gelezen of gehoord heb.
“Leer te rusten in Mij, dat betekent: Vertrouw erop, dat jouw leven in Mijn Hand is, ook al gaan de dingen niet zoals
jij gedacht en gehoopt hebt. Zie op Mij en niet op jezelf en je omstandigheden.
Leef per dag en probeer te verstaan, wat Ik per dag van je vraag, volg Mijn
aanwijzingen op. Neem dus iedere dag zoals hij komt, ook de moeilijke dagen.
Geniet van de rust die Ik je geef, deze rust heb je nodig om tot herstel te komen.
Laat deze rust je niet ontnemen, door gedachten van angst en bezorgdheid, die je
herstel in de weg staan. Vertrouw op Mij en geef jezelf volkomen over een Mij.
Leer in deze rustige tijd Mijn stem te verstaan en ook om mij te gehoorzamen in
de eenvoudige dingen, zodat je in de drukke en moeilijke tijden, die komen gaan, dit geleerd hebt”.
* Het is ook heel belangrijk om te leren om met spanning en stress om te gaan, dat put ons vaak uit. Hoe meer we
op God gericht zijn en Hem vertrouwen, des te minder zullen onze omstandigheden ons beïnvloeden. We moeten
leren om vanuit Zijn rust aan de slag te gaan en de werken gaan werken die hij voor ons bereid heeft.
Verder liet Hij me zien dat deze burn-out ook is ontstaan door jaren van overmatige stress. Als Hij me deze tijd van rust
geeft, laat ik mezelf deze tijd dan ook gunnen en mezelf niet schuldig voelen. Dat ik zoveel stress gehad heb betekent
ook dat ik mijn zorgen en spanning vaak als een last meegedragen heb. Vaak gaf ik ze ook wel aan God, maar nam ik ze
daarna weer mee om zelf mee te gaan worstelen. Het lukte me niet om ze bij Hem te laten, terwijl Hij al deze dingen
voor me wilde dragen.
* Het zijn niet de zwakke mensen die in een burn-out terecht komen, maar juist de sterke, die voortdurend de
neiging hebben om door te blijven gaan, omdat ze niet op willen geven.
Als ik terugkijk op de hele burn-out, dan kan ik zeggen dat God juist in deze moeilijke tijden zoveel dingen in mijn leven
uitgewerkt heeft, die Hij anders nooit tot stand gebracht zou kunnen hebben. Hij leerde mij om echt iedereen te gaan
vergeven, en ook nog te gaan zegenen en verder voor hen te gaan bidden. Hierdoor werd ik ook wat milder en ik leerde
ook om te gehoorzamen, hoe mijn gevoelens ook in opstand kwamen. Hierdoor werd mijn karakter meer en meer
gevormd. Ik voelde me vaak zo zwak en ellendig, maar daardoor werd ik steeds afhankelijker van Hem en leerde ik Hem
meer en meer te vertrouwen. Omdat ik heel snel geneigd ben om over mijn grenzen heen te gaan, leerde ik ook om me
meer en meer door Hem te laten leiden en te onderscheiden wat Hij wil en wat ik wil.
* Overgave aan God is het allerbelangrijkste en Hem blijven vertrouwen, dat je leven in Zijn Hand is, ook al snap
je er niets van. Het is belangrijk om er in de eerste plaats met de Heer doorheen te gaan en je blik om Hem
gericht te houden en niet op jezelf of je omstandigheden. Gelukkig zijn zij die hun toevlucht bij Hem zoeken.
Verder heb ik heel veel naar een audio bijbel geluisterd met uitleg erbij, ik heb 3
cursussen pastorale zorg gedaan, inclusief allerlei video’s hierover bekeken. Heel veel
studies en preken op family7 beluisterd, en nog een aantal op YouTube. Dus heel veel
geleerd en heel veel nieuwe inzichten gekregen. En verder kon ik me regelmatig toch nog
wel nuttig maken via de telefoon of Whatsapp. Nee verloren tijd was het niet. En ja ik had
de Heer vrijwel aan het begin van de burn-out gevraagd of Hij me in het laatste gedeelte
van mijn leven vruchtbaarder wilde maken, als in mijn hele leven ervoor. Blijkbaar moest
Hij dan toch nog het e.e.a. in mij uitwerken, * voordat dit mogelijk kon worden. Ik ben
inmiddels met pensioen, dus beschikbaar.
* Op een gegeven moment wordt het tijd om je balans terug te vinden door dingen te doen die je leuk vindt.
Omdat je veel gelegen hebt, is het ook goed om wat te gaan sporten, omdat dit uiteindelijk ook weer energie
geeft.
Nu lijkt het erop dat ik mijn energie weer heel langzaam terug ga krijgen. Ik voel me als een
mol die uit de diepte komt en zijn koppie boven de grond laat komen. Lekker frisse lucht
insnuiven en weer aan het leven mee gaat doen. Ff de bloemetjes buiten zetten in de
positieve zin. Bij mij begon het trouwens met de vuilniszak even weg brengen. Ik had me
tijdens mijn diepste punt 10 weken lang niet meer aangekleed en opgemaakt, en denk maar
niet dat ik zonder make-up naar buiten ga, zelfs niet om een vuilniszak weg te gooien. Het
duurde nog een maand of acht toen ik weer de helft van mijn energie (8 uur) regelmatig
terug had en ik weer gewoon zelf boodschappen kon doen enz. Het begin was er, maar het
beste zou nog komen, schreef Corrie ten Boom en God zegt, dat Hij nog een hoopvolle
toekomst voor me heeft, hier op deze aarde zelfs nog, dus ik zie ernaar uit.
Uiteindelijk heeft het nog zeker twee jaar geduurd, voordat er echt een duidelijke en blijvende keer in mijn situatie
kwam. Doorsnee kon ik mijn boodschappen doen en alle andere noodzakelijke dingen, maar activiteiten daarnaast lukte
niet of nauwelijks. Ook stak corona toen de kop op, wat natuurlijk, zeker in het begin veel spanningen gaf. Daarna
waren het vaker het optreden van de regering en hun maatregelen, die spanning en frustraties gaven, zeker toen bleek
dat de IFR uiteindelijk 0,15% was en de overvolle IC’s er al een aantal jaren waren tijdens het griepseizoen. Ondanks dat
gegeven werd het aantal bedden in 2018 verminderd en meerdere ziekenhuizen gesloten. De PCR rest, waar alle
maatregelen op gebaseerd waren, bleek ook niet ontworpen te zijn voor diagnostische doeleinden enz. enz. Ook daar
moest ik allemaal mee om leren gaan, zonder me voortdurend boos en gefrustreerd te laten maken, en ook te zoeken of
en hoe ik hierop moest reageren.
Op het moment dat ik dit schrijf is het inmiddels eind oktober 2021, ik ben nu 5 en een half jaar verder. Het was een
wonder dat ik de bruiloft en alles eromheen van Jimmy en Quincy in maart mee kon maken. Ik ben inmiddels een paar
keer weer naar de kerk geweest, naar de verjaardag van de oudste van Jonathan, naar de geboorte van mijn 2e
kleinzoon, naar de verjaardag van Bink mijn 1e kleinzoon, naar het nieuwe huis van Danny en Mara wezen kijken en naar
de doop van Chinook geweest. Ik was trouwens ook een keer uit eten geweest met Iris, Jillus en Elina. Maar helaas
bleven de inzakkers nog komen waarbij ik heel weinig energie had. Ik probeer het te nemen zoals het komt en alhoewel
dat beter gaat lukt het me nog niet altijd. Ik heb kort geleden mijn eerste stukje geschreven als een soort blog en ga
proberen om dat wat meer te doen. Daar wil ik ook verder schrijven hoe het nu gaat, dus voor de belangstellenden kun
je ze hier vinden.
* Ervaringen en tips van christenen met een burn-out
De uitspraken met een sterretje ben ik tegengekomen in verschillende boeken e.d. Ik had ze opgeschreven om ze bij
tijd en wijle weer te lezen. Ik heb er erg veel aan gehad.
www.alleswetenoverburnout.nl
Lichamelijke klachten
De klachten die optreden bij een burn-out zijn per persoon verschillend maar de meest kenmerkende klacht is de
chronische vermoeidheid. Het continue gevoel “op”, “uitgeblust” en “leeg” te zijn. Na een kleine inspanning het
gevoel hebben compleet uitgeput te zijn.
doorlopend moe/oververmoeid zijn
X
vaak en aanhoudende hoofdpijn
soms
vaak aanhoudende maag en/of buikpijn
soms
maagzweren
spierpijn
X
rug-,nek- of gewrichtspijn
X
gebrek aan eetlust en misselijkheid
X
slapeloosheid
soms
verminderde weerstand
X
vaak en langdurig grieperig
soms
hartkloppingen
verhoogde bloeddruk
X
psychische klachten
opgejaagd en rusteloos gevoel
soms
angstig voelen of paniekaanvallen hebben
soms
somberheid huilbuien
soms
piekeren
regelmatig
machteloosheid
soms
stemmingswisselingen
soms
prikkelbaar en snel geírriteerd
alles is teveel niet meer kunnen genieten
regelmatig
lusteloos, futloos
X
onzeker, minder zelfvertrouwen, laag zelfbeeld
verminderd concentratievermogen
soms
vergeetachtigheid
soms
besluiteloosheid
last van schuldgevoelens
soms
Wanneer de burnout erger wordt nemen de klachten vaak toe. Iemand krijgt dan last van meerdere psychische
klachten tegelijk en ook de combinatie met lichamelijke klachten is eerder regel dan uitzondering.
www.ggznieuws.nl:
Waarom duurt het herstel van een burn-out vaak zo lang?
Voldoende rust en slaap van goede kwaliteit zijn noodzakelijk om goed te herstellen, iemand is overbelast wanneer
normale rust en slaap niet meer volstaan om volledig te herstellen van geleverde inspanningen. Voor het
genezingsproces is primair nodig dat het biologisch herstel zich goed kan ontwikkelen. Met de voortgang van het
ziekteproces nemen de klachten toe en veranderen ook de benodigde therapeutische ingrepen. Zo heeft het geen zin
mensen te activeren, wanneer er nog onvoldoende biologisch herstel heeft kunnen plaatsvinden. Dan werkt de
beoogde leerprikkel als continuering van de overbelasting en dus contraproductief. Het moge duidelijk zijn dat bij de
diagnostiek en de behandeling van burn-out de biologische component een sleutelrol speelt, die niet genegeerd mag
worden.
https://mens-en-gezondheid.infonu.nl
Bij de ggz wordt benoemd, dat een burn-out langer dan een jaar kan duren. Op deze site wordt het verschil benoemd
tussen overspannenheid en burn-out en zij benoemen dat een burn-out wel 4 jaar kan duren.
Informatie over een burn-out