Echtscheiding en weer aan het werk Toen hij weg was kwam er wel rust in huis, de spanning die altijd onzichtbaar aanwezig was, bleek verdwenen. Toen moest ik werk gaan zoeken en  begon als oproepkracht in een drogisterij te werken bij de firma Schlecker. Eerst in een wat kleiner filiaal en later in een groter in het centrum van de stad. Ze begonnen daar medicijnen te verkopen en ik heb op eigen initiatief mijn opleiding assistent-drogist gehaald. Later mocht ik op hun kosten mijn vakdiploma gaan halen. In de tussentijd hadden we iemand uit Drente en iemand uit Limburg die voorlopig de drogist functie vervulde. Toen ik mijn diploma had, werd ik filiaalleidster en dat was een hele verantwoording. Ik moest van alles, van bestellen tot vracht aannemen en vakken vullen en het filiaal schoonhouden. Ook moest ik de kassa tellen en geld afdragen bij de ABN en in die tijd werd ook de euro ingevoerd, zodat ik dubbel werk had. Op een gegeven moment was dat niet meer vol te houden, er werd ook regelmatig gestolen en ik had ook al een keer een insluiper in het magazijn gehad. Verder is het zeker 2 x voorgekomen dat ik op een zaterdag alleen in het filiaal was. Ik heb  toen mijn ontslag genomen, omdat ik  dacht dit niet meer vol te kunnen  houden. Er werd zoveel misbruik van mij gemaakt en alle filiaalleidsters werden ook nog  onderbetaald als 1 e  verkoopster. Eerst verdwenen alle filialen uit Nederland en daarna zijn ze failliet gegaan. Het was wel spannend, want ik vond niet meteen ander werk, toch konden we het redden, ook omdat ik mijn vakantiegeld uitbetaald had gekregen. Uiteindelijk besloot ik om via een uitzendbureau een korte  opleiding te doen als verpleeghulp en dan tijdelijk de zorg in te gaan. Ik had 1 week theorie en 2 weken stage. Degene die mij  theorie gaf zei dat het echt iets voor mij zou zijn, waarop ik antwoordde dat ik er niets van geloofde. Tijdens de 2 weken praktijk  liep ik 1 week stage op een afdeling met dementerenden en 1 week op een afdeling somatiek (mensen met lichamelijke problemen). Nou ik was best geschrokken, toen ik zag hoe er met mensen werd omgegaan. Na deze korte opleiding werd ik in een verpleeghuis geplaatst op een afdeling (zwaar) dementerenden en dat was echt in verschillende opzichten zwaar. De meeste mensen werden met tilliften geholpen en waren nauwelijks in staat om  te communiceren.  Verschillende mensen van het personeel waren verschrikkelijk in de omgang met mensen en enkelen in de omgang met mij. Toch vond  ik het een leerzame periode en leerde ik met al deze mensen omgaan en hun toch liefde en aandacht geven, die ze zo vaak moesten missen. Maar echt iets voor mij vond ik het niet. Ik mocht blijven en een opleiding doen maar ik ging solliciteren in het ziekenhuis bij mij in de buurt als assistente achter de balie. Ik kreeg die baan niet, maar mocht een huiskamerproject op gaan zetten op  de afdeling Heelkunde om mensen daar wat activiteiten aan te bieden. Dit was wel een hele mooie nieuwe uitdaging, die ik samen mocht gaan doen met een meisje van mijn dochter haar leeftijd. Zij was de opleiding verpleegkundige aan het doen. Zelf kreeg ik nog een korte opleiding activiteiten begeleiding aangeboden. Omdat ik aardig wat ervaring in het verpleeghuis had opgedaan mocht  ik tot 10 uur in de ochtend meewerken op de afdeling. Ik deed dit samen met  Marlies, met wie ik ook het huiskamerproject mocht  opzetten. Wat heb ik hier veel geleerd en veel ellende ook van nabij gezien zoals amputaties, afgrijselijke wonden, zwervers die helemaal aan het wegrotten waren, omdat ze zichzelf zo verwaarloosd hadden enz. enz. Maar wat hebben we ook een geweldige tijd gehad en mochten we voor veel mensen  tot zegen zijn. Alhoewel Marlies niet  gelovig was, had ze haar hart op de goede plaats. We mochten een zaal inrichten als huiskamer, waar patiënten gezellig  koffie konden drinken, een potje konden kaarten of een spelletje konden doen. Ik had verschillende  spellen van huis meegenomen, waaronder Stef Stuntpiloot en hoe ziek mensen ook waren, hebben we vreselijk kunnen lachen. Verder waren er  ook goede  gesprekken over van  alles en nog wat en ik leerde ook met moslims om te gaan. 

Wat zegt God   *  Soms moeten we door een dal van dorheid heen om God op een intensere manier te leren kennen. Je relatie met Hem zal dieper en sterker worden. Wanneer wij zwak zijn kan Hij sterk in ons worden en we moeten leren om onze ziel onder de controle van de Heilige Geest te brengen en Hem de ruimte geven. Wanneer we aan het einde van ons latijn komen (aan het eind van onszelf) dan zal er meer ruimte voor Hem komen en zijn we onderweg naar onze nieuwe ik. Ik had nu veel meer tijd om God te zoeken en Zijn stem beter te leren verstaan, dat was niet altijd duidelijk. God spreekt vaak op verschillende manieren en ik heb veel naar bijbel studies geluisterd op Family7 en ik hoorde ook een bijbel studie over Abraham, hoe God hem geroepen had naar een land dat Hij hem zou wijzen. Er werd verteld over alle moeilijkheden die hij meemaakte, het is duidelijk niet allemaal van een leien dakje gegaan. Na een oorlog om zijn neef te bevrijden, waarin God hem de  overwinning gaf, kwam de hogepriester Melchizedek hem tegemoet met brood en wijn, zoals de Here Jezus ons tegemoet komt. Het werd o.a. zo uitgelegd dat God ons tegemoet komt na allerlei problemen, dat Hij ons een tijd geeft om bij Hem tot rust te komen en te herstellen, zodat we in staat zijn om de rest van onze levensreis af te maken. Dit sprak zo tot mijn hart, dat ik ervan moest huilen. Het ging er nu niet om wat ik verkeerd had gedaan om tot mijn burn-out te komen, maar dat God deze periode gebruikt, zodat ik rust kan vinden bij Hem en weer verder kan. Dit was voor mij zo bemoedigend en vertroostend. Mijn vriendin Edith heeft veel voor mij gebeden en zij had mij weleens  gezegd dat er zoveel verdriet binnen in mij was. Ik was mezelf daar niet zo bewust van, wel merkte ik dat ik vaak moeite had om te huilen, dat lukte maar af en toe. In  deze tijd besefte ik dat ik tijdens al die moeilijke jaren vaak sterk heb moeten zijn en niet wilde huilen, dat was de belangrijkste oorzaak, dat ik dat nu vaak niet meer kon. Nu kon ik om de haverklap huilen en mijn tranen op de vrije loop laten. Soms moest ik echt zo verschrikkelijk huilen en had ik het idee dat het zo diep uit mijn binnenste kwam, maar ik wist niet eens waarom. Wel kon ik er gewoon aan toegeven, omdat ik besefte dat het verdriet dat in mijn binnenste opgesloten zat eruit moest. De Heer was gewoon bezig om Zijn werk in mij te doen. Spanning Zo vaak gebeuren er dingen in ons leven die we zelf niet in de hand hebben, hoe gaan we hiermee om? Als christen mogen we leren om te weten dat ALLES in Zijn Hand is, het is niet zo dat God even niet opgelet heeft. Ja Hij laat dingen in ons leven toe, die we niet begrijpen en waar we zo snel mogelijk vanaf willen. Maar een ding heb ik wel begrepen dat Hij alle dingen laat meewerken ten goede voor degenen die Hem liefhebben. Helaas dringt dat nog steeds niet altijd tot me door en ben ik me er ook niet altijd van bewust. Als ik achteraf op dingen terug kijk dan zie ik het vaak wel veel duidelijker. Zo hebben we een keer brand gehad in ons huis bij de buurman beneden. Dat is ernstig omdat alles van hout is. Op het moment zelf was ik aardig in paniek, maar achteraf kon ik zo duidelijk God’s beschermende Hand zien. Ook als ik naar het leven van mijn kinderen kijk, dan zie ik zo duidelijk dat de Heer hen zo beschermd heeft. Niet dat hen niets overkomen is, daar zou ik ook boeken over kunnen schrijven, maar God heeft hen wel overal doorheen gehaald en oplossingen gegeven. Zo is mijn oudste zoon Jimmy bijvoorbeeld een keer bedreigd door een hele grote groep Marokkanen, die hem beschuldigde dat hij iets van hen gestolen zou hebben. Hij kreeg ook een mes op zijn keel, maar uiteindelijk lieten ze hem met rust. Jonathan is vanaf zijn 14 e  met drugs begonnen en is uiteindelijk cocaïne verslaafd geworden en hij is ongeveer 5 keer opgenomen geweest en zeker zoveel keer teruggevallen. Hij was wel degene die voor Jezus gekozen had en zich heeft laten dopen, de weg heeft gezocht die God voor hem had, een jaar de bijbelschool gevolgd heeft, enz. Hij is van de drugs af, maar heeft een vriendin die niet gelooft en 3 dochtertjes waarvan er 1 van een vorige relatie van zijn vriendin is. Zijn geloof is daardoor ook op een veel lager pitje gekomen, maar het had allemaal ook heel anders af kunnen lopen en ik geloof dat God het werk dat hij in hem begonnen is ook af zal gaan maken en daar bid ik ook voor. Jos is beroepsmilitair geweest en 2x uitgezonden naar Afghanistan, daar is hij ook een keer op een bermbom gereden. Gelukkig zat hij in een bushmaster met een stalen bodem, die dan wel geïmplodeerd was, maar iedereen heeft het overleefd en slechts 1 iemand had een whiplash opgelopen. Ik heb God gevraagd om als een Vader voor mijn kinderen te zijn, omdat ze heel erg een vader gemist hebben. En tot op de dag van vandaag is Hij dat geweest, ook al zijn ze zich daar waarschijnlijk niet van bewust, maar ik zelf heb het gezien.

Wat wil Hij me leren Wat heeft de Heer mij veel geleerd tijdens deze periode en dat kon Hij nu ook veel meer, omdat ik niet zo druk meer was en meer voor Hem open stond. Het is onvoorstelbaar hoeveel dingen er nog gebeurde waar ik gestresst over raakte, ook terwijl ik gewoon thuis was. Door een programma dat het niet meer goed deed, een printer die niet meer goed printte, mijn telefoon waarvan het geluid uitvalt of die geen bereik meer heeft …….. En dan mijn auto die heel erg gaat haperen en schokken en afslaat, een aanrijding, problemen met de nieuwe organisatie waar ik nu onder val. Genoeg gelegenheden dus om te oefenen om in de rust te blijven, niet in paniek, gestrest of gefrustreerd te raken, en vooral om te leren dingen los te laten. Als er problemen zijn met mijn laptop of wat ook dan heb ik de neiging om net zo lang bezig te zijn tot het probleem opgelost is, of tot ik volkomen uitgeput ben. Nu doe ik wat ik denk te moeten doen en probeer dit ook met God te doen, dan weet ik ook wat ik moet doen en wanneer ik moet stoppen en om het (even) los te laten. Wat als je de planten water wil geven en je per ongeluk de router ook water geeft. Je giet het water er zo snel mogelijk uit maakt alles droog, legt hem op zijn kop om te drogen, maar hij begint te knetteren.  Het lukte me om tegen de Heer te zeggen, dat ik dat hele gedoe met die router in Zijn Hand zou leggen en vroeg Hem om er niet meer aan te denken tot de volgende dag. De volgende dag werd ik wakker om half 9 en toen ik beneden kwam ontdekte ik dat de router inmiddels opgedroogd was en dat internet het weer deed en ook mijn vaste telefoon. Wat was ik dankbaar, dat scheelde me weer een hoop gedoe. Als er problemen zijn met een organisatie, dan bid ik om wijsheid en doe ik wat ik moet doen en daarna laat ik het los, niet meer over door blijven malen dus. Als ik in paniek raak omdat mijn auto gaat schokken en dreigt af te slaan, bidden of God het in Zijn Hand houdt en me wijsheid geeft wat ik moet doen en of Hij me weer veilig thuis wil brengen. Nadat ik ruim een half jaar heb kunnen oefenen met die auto, heb ik na weer een heel avontuur met Jimmy op de  snelweg, waarbij de auto met 100 km per uur afsloeg vlak voor een tunnel, besloten om hem af te voeren naar de sloop. Gelukkig lukte het Jimmy om de motor weer op te starten tijdens het rijden en zijn we veilig thuis gekomen, maar ik denk niet dat dit nog verantwoord was, genoeg geoefend om rustig te blijven. Het is dus heel  belangrijk dat ik leer om anders met mijn problemen om te gaan. In de eerste plaats is het heel belangrijk dat we leren om onze blik in de eerste plaats op God te richten en niet op onze problemen. Vroeger dacht ik dat de duivel maar kon doen waar hij zin in had, maar ik weet wel dat hij niets kan doen, wat God niet toelaat. Dus wat er ook gebeurd, God is erbij en Hij laat het toe. Snappen doe ik het niet altijd, maar dan is het wel een kwestie van geloof en vertrouwen dat Hij het beste met mij voor heeft, en dat Hij alle dingen laat meewerken ten goede, voor degenen die Hem liefhebben. Als ik dat doe dan hou ik mijn blik om Hem gericht.

Gevecht met Acture Aangezien mijn ex-werkgever eigen risicodrager was, betekende dit, dat zij mijn ziektewet uitkering moesten gaan betalen en niet het UWV.  De organisatie, die dit voor hen regelde, heette Acture en toen ik hen een keer googelde zag ik, dat ze al bij Radar geweest waren en ik was dus gewaarschuwd. Ik kreeg wel een goede bedrijfsarts van hen, die voor mij een heel rustig opbouwschema had samengesteld. Een verslag van mijn bezoek kreeg ik nooit van Acture, maar gelukkig was er niks mis met mijn geheugen. Acture veranderde haar 3 wekelijkse opbouwschema in een 2 wekelijks opbouwschema, zij vonden het opbouwschema van de bedrijfsarts te langzaam gaan blijkbaar. En zo begon mijn strijd met hen. Gelukkig kon ik met de hulp van God Zelf nog heel goed voor mezelf opkomen. Ik bad om wijsheid en stuurde mijn bezwaren pas als ik vrede met de inhoud had. Op een gegeven moment kreeg ik een schema van 8 weken of zo waarin ik zo snel op moest bouwen, dat ik na 8 weken weer aan het werk kon. Ik had sterk de indruk dat mijn bedrijfsarts zwaar onder druk was gezet en verzette me niet tegen haar. Toen ik vroeg wat ik moest doen als het niet lukte, antwoordde zij, dat ik dan aan de bel moest trekken. Ik kon opbouwen tot 3 x 4 uur en ik merkte dat dat mijn maximum was en trok aan de bel. Toen begon Acture groffere methodes te hanteren, inmiddels waren ze al voor de 2e maal bij Radar geweest. Ik moest opnieuw bij de bedrijfsarts komen, maar had er niet op gelet, dat er een ander adres op de uitnodiging stond. Toen ik op de locatie kwam, bleek dat zij inmiddels verhuisd was, de receptioniste was zo vriendelijk om haar te bellen. Ik kreeg haar zelf aan de telefoon en legde uit dat ik niet wist dat ze verhuisd was. Toen ik thuis kwam belde ik mijn ex werkgever, waar ik toen nog bij re- integreerde en ook Acture om dit door te geven. Acture zei meteen al, dat zij zouden overwegen om een schorsing van mijn uitkering toe te passen. Via het UWV kreeg ik deze schorsing enige tijd later te horen, ik was volgens hen niet bij de bedrijfsarts verschenen en had ook niet afgezegd. Op dat moment zijn bij mij de stoppen behoorlijk doorgeslagen, ze waren nu over al mijn grenzen heengegaan. Via het UWV kreeg ik te horen dat ik een advocaat moest aanvragen, wat ik diezelfde dag nog gedaan heb. Ik schakelde mijn ex-werkgever in, die er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat deze schorsing teruggedraaid werd. Ik heb een klacht ingediend bij het UWV, aangezien zij eindverantwoordelijk hiervoor waren, ik heb een klacht ingediend bij het bestuur van mijn ex-werkgever en natuurlijk heb ik een klacht ingediend bij Acture.  Aan die advocaat heb ik niks gehad, die heeft me uiteindelijk alleen maar geld gekost. Er was wel een enorme strijd losgebroken, die ik alleen maar heb kunnen winnen, omdat de Heer met mij was en mij overal mee geholpen heeft. Ik moest op een gegeven moment naar een turkse bedrijfsarts, in een turks wijk-  en dienstencentrum in een van de slechtste wijken van Rotterdam (omgeving Spangen) voor een second opinion. Dit heb ik botweg geweigerd, aangezien Acture het vanaf het begin al niet eens was met de bedrijfsarts en deze blijkbaar weigerde om zich door hen te laten intimideren. Als ze zo graag een second opinion wilde dan konden ze dat krijgen via het UWV, waar ik binnen niet al te lange tijd voor de 1e jaars keuring moest verschijnen. Toen kreeg ik een telefoontje van iemand van Acture, die niet wilde dat het verder ging escaleren en zij wilde een gesprek met mij, bij mij thuis. In die tijd was Acture al voor de 3e maal bij Radar geweest en het FNV zat hen behoorlijk op de nek. Ik vond het vreemd dat ze helemaal uit Nijmegen kwam om mij te bezoeken, maar ze had blijkbaar ook nog een andere afspraak in Den Haag. Ik had het idee om toch iemand als getuige bij het gesprek uit te nodigen en belde iemand van de kerk, waar ik kom. Zij vertelde dat ze wel iemand van het FNV kende en alhoewel ik daar geen lid van was, zou ze hem vragen om bij dit gesprek aanwezig te zijn. Dit wilde hij wel, ik moest dan wel meteen lid worden en dat vond ik geen probleem. Een half uur voordat de vrouw van Acture zou komen was hij er, zodat we nog even kennis konden maken. Toen de vrouw bij mij boven kwam liet ik haar weten dat ik nog wel iemand van het FNV had uitgenodigd om bij het gesprek aanwezig te zijn. Het positieve van het gesprek was, dat ze haar excuses aanbood voor het feit dat ik nooit een verslag van de bedrijfsarts had gekregen. Ik wilde een medisch verslag hebben en daar zou zij voor zorgen, wat ik uiteindelijk toch nog zelf op heb moeten vragen. Verder had ik niet de indruk dat er iets uit dit gesprek kwam, maar ze gaf me wel haar emailadres en 06-nummer, ik mocht haar bellen als er iets was. Toen ze weg was en we op het kaartje keken, bleek dat ze een directeur van Acture was. Inmiddels was Acture gestopt met de organisatie waar mijn bedrijfsarts bij werkte en moest ik naar Rotterdam naar een andere bedrijfsarts. Bedrijfsartsen waren blijkbaar zo schaars dat er in Den Haag geen meer te vinden was. Mijn eerste gesprek met deze arts duurde om precies te zijn 10 minuten, omdat ik de volgende dag bij het UWV gekeurd moest worden en hij deze keuring wilde afwachten. Mijn re-integratie bij mijn ex-werkgever was inmiddels beëindigd en ik zou nu spoor 2 ingaan. Hiervoor had Acture een extern re-integratie bedrijf ingehuurd en ik kreeg een intake gesprek met iemand van dit bedrijf. Uit dit gesprek bleek, dat mijn nieuwe bedrijfsarts geoordeeld had dat ik 8 uur per dag en 40 uur per week kon werken. Ik was volkomen verbijsterd aangezien ik nog steeds niet meer dan 3 x 4 uur per week kon re- integreren. In de eerste  plaats mailde ik mijn bedrijfsarts hierover, aangezien ik niet de indruk van hem had dat hij mij wilde benadelen. Een van de eerste dingen, die hij mij gezegd had was, dat hij me zou helpen. Ik dacht dat Acture hier de hand in had, maar het bleek dat de arts een week of 3 na mijn bezoek blijkbaar onder druk was gezet om een functioneringsformulier over mij in te vullen. Mijn vorige bedrijfsarts had dat overigens na mijn laatste bezoek aan haar ook al gedaan, maar dat was duidelijk niet naar de zin van Acture. Zij had daarin ook vermeld dat mijn herstel gestagneerd was door de behandeling van Acture en dat willen zij natuurlijk niet weten. Ik had ervoor gebeden en had toch het idee, dat ik bij deze bedrijfsarts moest blijven en hierna heeft hij mij inderdaad goed geholpen, door steeds de dingen op te schrijven zoals ze ook waren. Het re-integratie bureau moest mij gaan begeleiden naar betaald werk, ik moest een beroepskeuze test toen enz. terwijl ik inmiddels 64 jaar was geworden. Hieraan heb ik wel meegewerkt, maar ik verzette mij hevig, omdat ik mij helemaal nog niet in staat voelde om betaald werk te gaan doen. Ik had nog steeds beperkte energie en regelmatig last dat ik 1 a 2 dagen op bed lag om bij te tanken. Ik had ook gezegd, dat het voor mij geen optie was om mijn conditie te verzwijgen. Mijn re-integratie begeleider was trouwens heel vriendelijk en tegemoetkomend. Ik vroeg hem of hij niet aan mijn ex werkgever kon vragen of ik daar mijn eigen werk kon gaan doen op boventallige basis voor een beperkt aantal uren. Dit heeft hij gedaan en hun antwoord was, dat ze dat niet wilden, omdat ik me te veel ziek had moeten melden tijdens mijn re-integratie. Hierna heb ik contact opgenomen met de dame die bij mij op bezoek was geweest van Acture en vroeg haar, waar ze nu eigenlijk mee bezig waren. Zij wilden per se dat ik betaald werk ging doen, en mijn ex-werkgever wilde mij niet eens terug op boventallige basis, aangezien ik mij te veel ziek had moeten melden, tijdens mijn re-integratie. Toen hebben ze eindelijk de handdoek in de ring gegooid en mij te kennen gegeven dat ik op vrijwillige basis mocht werken. In eerste instantie heb ik toen contact opgenomen met een hospice, waar ik altijd al had willen werken. Het bizarre was dat ze mij net op het moment belde, dat ik op een afspraak bij mijn re-integratie begeleider zat. Zij wilden mij wel graag hebben,  maar wilde wel iemand waarop zij konden rekenen en helaas kon ik dat gezien mijn huidige conditie niet garanderen. Dus zelfs op vrijwillige basis was het moeilijk. We hebben toen afgesproken, dat ik zelf vrijwillige bezigheden zou gaan zoeken via de kerk. Dan was het ook gemakkelijker, dat ik het een keer af kon laten weten als het niet lukte. Een geweldige oplossing en ik dacht dat het vanaf die tijd wel beter zou gaan. Helaas was dat niet zo, mijn systeem was inmiddels zo in de alert modus gekomen, dat ik het niet zomaar meer uit kon schakelen. Ik had nog steeds het idee van waar zullen ze nu nog mee komen. Op een gegeven moment werd de periode tussen de inzakkers wel langer maar mijn energie bleef beperkt tot gemiddeld 8 uur per dag, de overige uren lag ik nog steeds op bed.

Over naar het UWV Daarna kreeg ik te horen dat ik de WIA aan moest vragen. Ik was tussendoor om een onverklaarbare reden nog wel een keer opgeroepen bij het UWV voor een tussentijdse keuring. Deze had uitgewezen, dat ik nog steeds niet meer kon verdienen dan 65% van mijn oude inkomen en dat ik in de ziektewet kon blijven. Ik werd opgeroepen voor een gesprek bij een keuringsarts van het UWV, dit gesprek duurde ongeveer een half uur en ik vertelde mijn situatie. De arts maakte een opmerking dat een burn-out geen 2 jaar kon duren. Ik reageerde met de opmerking, dat het niet zo vreemd was, dat het bij mij wel zo lang duurde gezien de problemen met Acture. Bovendien weet ik ook niet hoe hij aan dit gegeven kwam, aangezien een burn-out wel degelijk  langer kan duren, afhankelijk van de tijd die eraan vooraf gegaan is en gezien de omstandigheden tijdens een burn-out. Ik moest ook nog bij een arbeidsdeskundige komen, kortom mijn aanvraag werd afgewezen en ik zou in staat zijn om 8 uur per dag en 30 uur per week te werken. Ik zou voor 32,85% arbeidsongeschikt zijn. Ik heb de arbeidsdeskundige meteen laten weten, dat ik een bezwaarschrift in zou dienen. Een jaar ervoor had een andere arbeidsdeskundige nog bepaald dat ik voor 49% arbeidsongeschikt was en er was inmiddels niets veranderd in mijn situatie. Mijn laatste bedrijfsarts had in een actueel oordeel laten weten dat ik niet geschikt was voor eigen werk en gangbare arbeid. Meer als 3 x 4 uur vrijwilligers werk zat er op dat moment nog niet in. Maar met niets van dit alles werd rekening gehouden. Nadat ik deze hele strijd met Acture gevoerd had kon ik nu weer met het UWV beginnen. Ik werd door een jurist van het UWV gebeld en deze had mijn dossier bestudeerd en hoorde mijn verhaal aan. Hij wist ook dat ik inmiddels 65 was en een jaar later met pensioen zou gaan. Hij zou via een mail nog contact opnemen met de betreffende arts, die deze beoordeling gemaakt had, maar als hij bij zijn standpunt bleef dan zou hij de bezwaarprocedure verder in gang zetten. Ik zat niet op problemen te wachten, maar was ook niet van plan om ze uit de weg te gaan.  Ik kon deze hele gang van zaken gewoon niet accepteren en had medelijden met al diegenen, die met een burn-out of overspannenheid  zaten en niet in staat waren om voor zichzelf op te komen. Helaas merkte ik, dat dit alles wel weer zijn tol van me eiste. Toch ervaarde ik ondanks al deze strijd de rust van God en Zijn wijsheid in alles wat ik moest zeggen en doen. Hij was mijn kracht, ook al voelde ik me zo vaak zo zwak. Heel vaak denk ik aan een gedicht, wat ooit iemand voor me schreef met de uitspraak: ”mijn moede kind, vertrouw je toe aan mij”. Hoe heerlijk maar ook vaak hoe moeilijk is dat. Toch was ik zo ontzettend boos over het oordeel van de arts, hoe hij ertoe gekomen was en het feit dat deze man los van wat andere deskundigen te zeggen hadden en los van wat ik zelf te zeggen had, kon oordelen wat hij wilde. De jurist van het UWV, waar ik eerder contact mee gehad had, liet mij in een schrijven weten, dat het misschien verstandig was om mijn bezwaarschrift in te trekken. Hij liet mij weten dat een WW uitkering en een WIA uitkering niet zoveel verschilde. Verder zei hij dat ik geen sollicitatieplicht meer had, op het moment dat mijn WW in zou gaan. Verder zou het nadelige gevolgen hebben voor mijn ex-werkgever als ik in de WIA terecht zou komen. Omdat mijn emoties nog steeds enorm waren, lukte het me niet om Gods stem te verstaan hierin en moest ik mijn vriendin Edith bellen om voor me te  bidden. Diezelfde avond kreeg ik rust en wist ik dat ik mijn bezwaarschrift in moest trekken. Ik wist ook, dat ik die arts moest vergeven en hem moest zegenen en ook daarin kon ik de Heer gehoorzamen.  Wel kreeg ik uiteindelijk toch nog moeilijkheden met het UWV, omdat bleek dat ik geen sollicitatieplicht meer had 1 jaar voordat ik AOW zou krijgen en dat zou nog 3 maanden duren.  Omdat de jurist mij zwart op wit toezeggingen had gedaan, werd er uiteindelijk mee ingestemd dat ik  geen sollicitatieplicht meer zou hebben, op het moment dat mijn WW in ging. Het was natuurlijk ook wel belachelijk om voor 3 maanden het hele circus m.b.t. de WW en solliciteren op te gaan starten. Wat een druk viel er van me af, dit zou zeker moeten gaan helpen. Helaas gebeurde er in die tijd ook in de kerk allerlei dingen die mij enorm frustreerde en dat leidde er uiteindelijk toe dat ik besloot om een volledige time out te nemen van begin juli tot eind augustus. Ik had dit ook overlegd met mijn psycholoog. Ik legde alle werkzaamheden en afspraken neer en nam ook afstand van contacten en besloot ook  om tot eind augustus de samenkomst niet meer te bezoeken. Niet alleen ter bescherming van mezelf maar ook om te voorkomen dat ik dingen zou gaan zeggen die ik niet moest zeggen. Volkomen afstand nemen en rusten bij de Heer en Zijn wil en wijsheid zoeken.

Een onverwachte bemoediging en zegen Net in deze tijd ging Jimmy, mijn oudste zoon, op eigen gelegenheid naar Nehemia, een kerk in Zwijndrecht, waar ik zelf eerder ook af en toe heen was gegaan. Jonathan, mijn andere zoon had daar op de bijbelschool gezeten en ging daar toen ook regelmatig heen. Ik had Jimmy en anderen ook wel eens mee daar naar toe genomen, en nu ging hij zelf, God begon aan hem te trekken. Uiteindelijk heeft hij zijn leven aan Jezus gegeven, heeft hij zich daar laten dopen en is radicaal tot bekering gekomen. Zijn leven begon drastisch te veranderen. Wat ik gehoopt had, dat bij Jonathan zou gebeuren, gebeurde nu bij hem en werd duidelijk zichtbaar in zijn leven. Hij ging evangeliseren in  Zwijndrecht of Dordrecht, ging ook naar conferenties met Todd White, en naar een van de Laatste Reformatie en later naar Johan Toet. Hij ging veel meer in de bijbel lezen en steeds meer doen wat God van hem vroeg. Ik had hier zo naar uitgezien, en toen gebeurde dit zomaar ineens. Eigenlijk had God dit bijzonder getimed in een tijd, dat ik door een grote diepte heen ging en dit voor mij de boel een beetje in evenwicht hield. Hij ging zelfs naar een bijbelschool in Amsterdam en 2 weken met Johan Toet en zijn vrouw, samen met 10 andere vrijwilligers naar Brazilië. Hij heeft daar een getuigenis gegeven in  een kerk en in een opvangcentrum voor verslaafden. Ook ging hij de sloppenwijken van Sao Paolo in en bezocht een kindertehuis voor ernstig getraumatiseerde kinderen. Hij begon  iedereen te helpen, die hij maar kon en mensen begonnen Jezus ook aan te nemen. Door de diepte * Als je aan een burn-out toegeeft kom je in een diep gat terecht, toch is dit de enige manier om eruit te komen.     Hoe langer je wacht om aan een burn-out toe te geven, hoe langer het duurt om eruit te komen. Ik was inmiddels zo aan het einde van mijn latijn dat ik nog maar heel weinig energie  op een dag had en ik lag meerdere malen 5 dagen achter elkaar op bed. Het leek wel of alle vermoeidheid er nu helemaal uitkwam, omdat ik het nu de ruimte gaf. Dat was best angstaanjagend, omdat ik dagenlang volkomen uitgeput was en ook geen lichamelijke kracht meer had. Verder had ik vrijwel voortdurend het gevoel dat alles me teveel was. Ik kon ook niet veel tegenslag en probleempjes meer verdragen, en zag tegen eenvoudige dingen op als tegen een berg. Ik kreeg in die tijd bijvoorbeeld een mieren probleem, eerst af en toe een op het keukenkastje of op de wasmachine. Ik wilde niet meteen een mierenlokdoosje neerzetten en wist ook ff niet waar dus ik wachtte even af. Ik had inmiddels de suiker, die op de keukenkast stond, in het keukenkastje boven de aanrecht gezet. De honing stond in een andere keukenkast en ik was stomverbaasd, dat toen ik honing in mijn thee wilde doen, er een aantal mieren in de honingpot zwommen, terwijl de deksel toch echt dicht was. In mijn theebeker waar nog een klein laagje thee met honing zat krioelde het van de mieren. Nadat ik alle mieren dood gedrukt had of door de gootsteen gespoeld had en uit de honingpot geschept had, plaatste ik ook de honingpot in het keukenkastje boven de aanrecht en hoopte dat ze ook deze niet meer zouden ontdekken. Intussen probeerde ik zoveel mogelijk rust te nemen en alleen het hoogst noodzakelijke te doen, zoals onder andere de vriezer ontdooien, die ik inmiddels aardig leeg gegeten had, omdat niet alles in het vrieskastje van mijn ijskast paste. Als ik maar een beetje energie had, luisterde ik de podcasts van David de Vos. Van family7 had ik de meeste studies al beluisterd en sommigen zelfs al 2x. Dus aan geestelijke voeding ontbrak het niet. Jimmy had samen met Jonathan en Mesut vlak voor zijn vakantie naar Turkije mijn balkon nog opnieuw getimmerd, zodat ik toch nog af en toe van de zon kon genieten. We zaten in die periode net in een hittegolf. Toen Jimmy met vakantie ging moest ik er toch nog iedere dag uit om zijn katten eten te geven, tot heel veel meer kwam ik ook niet. Toen hij weer terug was heb ik 6 dagen weer zo goed als alleen op bed gelegen, het  was om bijna wanhopig van te worden. Toch zei ik steeds dat ik de Heer wilde vertrouwen, dat Hij mijn leven in Zijn Hand had.

Twee en een half jaar verder Ik had nu een maand of 4 zo goed als volkomen rust genomen en wilde de draad weer een beetje op gaan pakken, het was wel leuk geweest nu. Jimmy werd 40 en we zouden dit als gezin vieren op de schaatsbaan de Uithof. Het leek erop dat God het niet met me eens was, want ik raakte uit balans en brak mijn pols en kwam in het gips terecht. Omdat dit nu ook de derde keer was, dat ik met schaatsen gevallen was, heb  ik meteen mijn schaatsen weggegeven. De 1e keer was er niks gebeurd en heb ik er vreselijk om kunnen  lachen, de 2e keer viel ik op mijn achterhoofd en zag een lichtflits. Alhoewel het goed was afgelopen was ik wel erg geschrokken en dit was nu de 3e keer. Ik kon zelfs geen aardappel meer schillen en werd verplicht om rust te  blijven  nemen. Ik moest ook nog  geopereerd worden, omdat de breuk niet goed gezet was en ik een plaatje nodig had om e.e.a. op zijn plek te houden. Geen auto rijden niks, geen kerst niks. Ik probeerde me er maar bij neer te leggen, maar dat viel niet mee. * Soms voel je je lichamelijk zo ellendig en beroerd, dat je depressief wordt, omdat je zo niet meer verder wilt. Daarbij komt dat de duivel probeert allerlei leugens in je gedachten te brengen, dat het niet meer goed komt, of dat je wel iets anders zult hebben dan een burn-out. Het is goed om je bewust te worden van deze gedachtes en te leren om deze gedachtes onder de controle van de Heilige Geest te brengen en er positieve gedachtes tegenover te gaan zetten. Blijf dicht bij God en geef Hem de gelegenheid om je te troosten en gerust te stellen met Zijn woorden, bijvoorbeeld dat Hij een hoopvolle toekomst voor je heeft. Ik had heel veel crisis dagen, dat ik de hele dag op bed lag en dat ik op een gegeven moment ook niet meer boven de 4 a 5 uur energie uitkwam. En zo gingen de maanden voorbij en hoe meer ik toegaf hoe dieper ik wegzakte. Dat was vaak best angstaanjagend, maar ik had  toch het idee dat ik deze weg moest gaan. Ik had ook geen energie meer om naar de psycholoog  te gaan en moest het alleen met God doen. Maar wie kent me beter en wie weet het beste wat goed en nodig voor me is dan Hij? Ik kwam zelfs op een punt dat ik geen energie had om boodschappen te doen en om me aan te kleden. Toen sprak God dat ik op mijn diepste punt zat en dat Hij me van daaruit er langzaam uit zou gaan halen. * Vecht niet meer tegen je vermoeidheid en je schuldgevoel om te rusten, je       mag bij Hem rusten en ook genieten van de rust die Hij je geeft. God had in deze tijd ook de volgende dingen tegen me gesproken, waar ik me regelmatig aan vast heb kunnen houden. Bovenstaande tekst is een van de uitspraken van christenen, die ik gelezen of gehoord heb. “Leer te rusten in Mij, dat betekent: Vertrouw erop,  dat jouw leven in Mijn Hand is, ook al gaan de dingen niet zoals jij gedacht en gehoopt hebt. Zie op Mij en niet op jezelf en je omstandigheden. Leef per dag en probeer te verstaan, wat Ik per dag van je vraag, volg Mijn aanwijzingen op. Neem dus iedere dag zoals hij komt, ook de moeilijke dagen. Geniet van de rust die Ik je geef, deze rust heb je nodig om tot herstel te komen. Laat deze rust je niet ontnemen, door gedachten van angst en bezorgdheid, die je herstel in de weg staan. Vertrouw op Mij en geef jezelf volkomen over een Mij. Leer in deze rustige tijd Mijn stem te verstaan en ook om mij  te gehoorzamen in de eenvoudige dingen, zodat je in de drukke en moeilijke tijden, die komen gaan, dit geleerd hebt”. * Het is ook heel belangrijk om te leren om met spanning en stress om te gaan, dat put ons vaak uit. Hoe meer we op God gericht zijn en Hem vertrouwen, des te minder zullen onze omstandigheden ons beïnvloeden. We moeten leren om vanuit Zijn rust aan de slag te gaan en de werken gaan werken die hij voor ons bereid heeft. Verder liet Hij me zien dat deze burn-out ook is ontstaan door jaren van overmatige stress. Als Hij me deze tijd van rust geeft, laat ik mezelf deze tijd dan ook gunnen en mezelf niet schuldig voelen. Dat ik zoveel stress gehad heb betekent ook dat ik mijn zorgen en spanning vaak als een last meegedragen heb. Vaak gaf ik ze ook wel aan God, maar nam ik ze daarna weer mee om zelf mee te gaan worstelen. Het lukte me niet om ze bij Hem te laten, terwijl Hij al deze dingen voor me wilde dragen. * Het zijn niet de zwakke mensen die in een burn-out terecht komen, maar juist de sterke, die voortdurend de neiging hebben om door te blijven gaan, omdat ze niet op willen geven. Als ik terugkijk op de hele burn-out, dan kan ik zeggen dat God juist in deze moeilijke tijden zoveel dingen in mijn leven uitgewerkt heeft, die Hij anders nooit tot stand gebracht zou kunnen hebben. Hij leerde mij om echt iedereen te gaan vergeven, en ook nog te gaan zegenen en verder voor hen te gaan bidden. Hierdoor werd ik ook wat milder en ik leerde ook om te gehoorzamen, hoe  mijn gevoelens ook in opstand kwamen. Hierdoor werd mijn karakter meer en meer gevormd. Ik voelde me vaak zo zwak en ellendig, maar daardoor werd ik steeds afhankelijker van Hem en leerde ik Hem meer en meer te vertrouwen. Omdat ik heel snel geneigd ben om over mijn grenzen heen te gaan, leerde ik ook om me meer en meer door Hem te laten leiden en te onderscheiden wat Hij wil en wat ik wil. * Overgave aan God is het allerbelangrijkste en Hem blijven vertrouwen, dat je leven in Zijn Hand is, ook al snap je er niets van. Het is belangrijk om er in de eerste plaats met de Heer doorheen te gaan en je blik om Hem gericht te houden en niet op jezelf of je omstandigheden. Gelukkig zijn zij die hun toevlucht bij Hem zoeken. Verder heb ik heel veel naar een audio bijbel geluisterd met uitleg erbij, ik heb 3 cursussen pastorale zorg gedaan, inclusief allerlei video’s hierover bekeken. Heel veel  studies en preken op family7 beluisterd, en nog een aantal op YouTube. Dus heel veel geleerd en heel veel nieuwe inzichten gekregen. En verder kon ik me regelmatig toch nog wel nuttig maken via de telefoon of Whatsapp. Nee verloren tijd was het niet. En ja ik had de Heer vrijwel aan het begin van de burn-out gevraagd of Hij me in het laatste gedeelte van mijn leven vruchtbaarder wilde maken, als in mijn hele leven ervoor. Blijkbaar moest Hij dan toch nog  het e.e.a. in mij uitwerken, * voordat dit mogelijk kon  worden. Ik ben  inmiddels met pensioen, dus beschikbaar. * Op een gegeven moment wordt het tijd om je balans terug te vinden door dingen te doen die je leuk vindt. Omdat je veel gelegen hebt, is het ook goed om wat te gaan sporten, omdat dit uiteindelijk ook weer energie geeft. Nu lijkt het erop dat ik mijn energie weer heel langzaam terug ga krijgen. Ik voel me als een mol die uit de diepte komt en zijn koppie boven de grond laat komen. Lekker frisse lucht insnuiven en weer aan het  leven mee gaat doen. Ff de bloemetjes buiten zetten in de positieve zin. Bij mij begon het trouwens met de vuilniszak even weg brengen. Ik had me tijdens mijn diepste punt 10 weken lang niet meer aangekleed en opgemaakt, en denk maar niet dat ik zonder make-up naar buiten ga, zelfs niet om een vuilniszak weg te gooien.  Het duurde nog een maand of acht toen ik weer de helft van mijn energie (8 uur) regelmatig terug had en ik weer gewoon zelf boodschappen kon doen enz. Het begin was er, maar het beste zou nog komen, schreef Corrie ten Boom en God zegt, dat Hij nog een hoopvolle toekomst voor me heeft, hier op deze aarde zelfs nog, dus ik zie ernaar uit. Uiteindelijk heeft het nog zeker een jaar geduurd, voordat er echt een duidelijke en blijvende keer in mijn situatie kwam. Doorsnee kon ik mijn boodschappen doen en alle andere noodzakelijke dingen, maar activiteiten daarnaast lukte niet of nauwelijks. Ook stak corona toen de kop op, wat natuurlijk, zeker in het begin veel spanningen gaf. Daarna waren het vaker het optreden van de regering en hun maatregelen, die spanning en frustraties gaven, zeker toen bleek dat de IFR uiteindelijk 0,15% was en de overvolle IC’s er al een aantal jaren waren tijdens het griepseizoen. Ondanks dat gegeven werd het aantal bedden in 2018 verminderd en meerdere ziekenhuizen gesloten. De PCR rest, waar alle maatregelen op gebaseerd waren, bleek ook niet ontworpen te zijn voor diagnostische doeleinden enz. enz. Ook daar moest ik allemaal mee om leren gaan, zonder me voortdurend boos en gefrustreerd te laten maken, en ook te zoeken of en hoe ik hierop moest reageren. Na de bruiloft van Jimmy, waar ik me veel zorgen over had gemaakt, of ik dat wel vol kon houden, kwam er toch een duidelijke keer in mijn situatie. Of dit kwam omdat ik opnieuw duidelijk zag, dat God alles in Zijn Hand had en me alles gaf wat ik per situatie nodig had, of door de gebeden van mensen, of door het gebed van de voorganger van de kerk waar Jimmy trouwde, ik weet het niet. * Ervaringen en tips van christenen met een burn-out De uitspraken met een sterretje ben ik tegengekomen in verschillende boeken e.d.  Ik had ze opgeschreven om ze bij tijd en wijle weer te lezen. Ik heb er erg veel aan gehad.

www.alleswetenoverburnout.nl Lichamelijke klachten De klachten die optreden bij een burn-out zijn per persoon verschillend maar de meest kenmerkende klacht is de chronische vermoeidheid. Het continue gevoel “op”, “uitgeblust” en “leeg” te zijn. Na een kleine inspanning het gevoel  hebben compleet uitgeput te zijn. doorlopend moe/oververmoeid zijn   X vaak en aanhoudende hoofdpijn  soms vaak aanhoudende maag en/of buikpijn soms maagzweren spierpijn            X rug-,nek- of gewrichtspijn X gebrek aan eetlust en misselijkheid X slapeloosheid soms verminderde weerstand            X vaak en langdurig grieperig soms hartkloppingen verhoogde bloeddruk X psychische klachten opgejaagd en rusteloos gevoel soms angstig voelen of paniekaanvallen hebben soms somberheid huilbuien soms piekeren regelmatig machteloosheid soms stemmingswisselingen  soms prikkelbaar en snel geírriteerd alles is teveel niet meer kunnen genieten regelmatig lusteloos, futloos X onzeker, minder zelfvertrouwen, laag zelfbeeld verminderd concentratievermogen soms vergeetachtigheid                       soms besluiteloosheid last van schuldgevoelens soms Wanneer de burnout erger wordt nemen de klachten vaak toe. Iemand krijgt dan last van meerdere psychische klachten tegelijk en ook de combinatie met lichamelijke klachten is eerder regel dan uitzondering. www.ggznieuws.nl:  Waarom duurt het herstel van een burn-out vaak zo lang? Voldoende rust en slaap van goede kwaliteit zijn noodzakelijk om goed te herstellen, iemand is overbelast wanneer normale rust en slaap niet meer volstaan om volledig te herstellen van geleverde inspanningen. Voor het genezingsproces is primair nodig dat het biologisch herstel zich goed kan ontwikkelen. Met de voortgang van het ziekteproces nemen de klachten toe en veranderen ook de benodigde therapeutische ingrepen. Zo heeft het geen zin mensen te activeren, wanneer er nog onvoldoende biologisch herstel heeft kunnen plaatsvinden. Dan werkt de beoogde leerprikkel als continuering van de overbelasting en dus contraproductief. Het moge duidelijk zijn dat bij de diagnostiek en de behandeling van burn-out de biologische component een sleutelrol speelt, die niet genegeerd mag worden. https://mens-en-gezondheid.infonu.nl Bij de ggz wordt benoemd, dat een burn-out langer dan een jaar kan duren. Op deze site wordt het verschil benoemd tussen overspannenheid en burn-out en zij benoemen dat een burn-out wel 4 jaar kan duren.