Opnieuw de wei in

De herfst is net begonnen, maar ik voel me als een koe die opnieuw de wei in wil. Te lang op stal gestaan door die burn-out, waarvan ik tot op heden maar langzaam herstel. Ik heb daar veel moeite mee, alhoewel ik aan de andere kant ook zie, dat er veel in mijn binnenste gebeurd is in deze staltijd. Dingen die God anders waarschijnlijk nooit in me uit had kunnen werken, omdat ik altijd maar druk, druk, druk was met van alles en nog wat. Ik heb ook veel tijd besteed aan allerlei studies, lessen, overdenkingen, You Tube filmpjes enz. Veel geleerd en nieuwe inzichten gekregen, nu nog in praktijk gaan brengen, dat is vaak een stuk lastiger. Ik vind het nog steeds moeilijk om iedere dag te nemen zoals hij komt. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk als het een stuk beter gaat en ik weer wat meer kan doen. Maar als ik weer inzak als een plumpudding, dan snap ik daar niks van en ik wil dat ook helemaal niet. Om dan God te blijven vertrouwen is nog steeds een kunst, waar ik nog regelmatig in kan oefenen. Soms wil God dat ik gewoon lekker bij Hem rust en niks of niks bijzonders doe. Daar heb ik ook lang aan moeten wennen als bezige bij, en je dan vooral niet schuldig voelen. Rust is blijkbaar veel belangrijker als we denken, lekker eerst al je zorgen bij God brengen en ze vooral ook bij Hem laten en niet opnieuw mee aan de slag gaan als je je omdraait. We hebben rust nodig om tot herstel te komen, we moeten soms ook gewoon de tijd nemen om dingen te verwerken, anders wordt onze rugzak veel te vol. Tijd nemen om God beter te leren kennen en Hem beter te leren verstaan. Wanneer we de Heilige Geest ontvangen hebben, door ons geloof in Jezus, dan ontvangen we Hem en zal Hij voortdurend bij ons zijn. Hij leidt ons, troost ons, vormt ons en onderwijst ons, zelfs zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Maar het is heerlijk als we ons daar meer en meer bewust van worden. Het is uiteindelijk Zijn bedoeling dat we ons voortdurend door de Heilige Geest laten leiden, dus ik ben aan het oefenen om steeds beter Zijn stem te leren verstaan. Ik ben me ook bewust geworden, dat een belangrijke oorzaak van deze burn-out de voortdurende en enorme stress was, waar ik doorheen ging. Dat betekent ook dat ik niet volledig op Hem kon vertrouwen, en ik ben ervan overtuigd, dat Hij een God is, die volledig te vertrouwen is. We leven in een gebroken wereld en ook al leven we met de Heer, ons leven zal nooit rozegeur en maneschijn zijn, maar we hebben wel de zekerheid dat Hij er altijd is om ons overal doorheen te leiden. Straks in de eeuwigheid zal alles volmaakt zijn, en daar mogen we naar uitkijken, wat ons hier ook overkomt, God zal alles laten meewerken ten goede in ons leven. Verder wil Hij ons ook leren, om onszelf volkomen aan Hem over te geven, en Hem door ons heen te laten werken en niet vóór Hem aan het werk te zijn. Dat is ook een hele verandering van mindset. Als je zelf aan het einde van je krachten gekomen bent, ben je veel meer hiertoe in staat. De tijd gaat komen, dat ik niet langer hoef te overleven, maar om het leven te leven, waartoe God mij bestemd heeft en de werken te gaan werken, die Hij van te voren bereid heeft. Niet dat ik dat helemaal nooit gedaan heb, maar door deze moeilijke weg die ik gegaan ben, is God ook bezig om mij voor te bereiden op iets, waarvoor ik nog afhankelijker van Hem en ook sterker (in Hem) moest zijn dan ik ooit geweest ben, ik kijk ernaar uit.